Dajcie mi jednego z was recenzja

Początkowo, gdy dostałam e-maila od autora tej książki z propozycją zrecenzowania jej, nie byłam pewna co zrobić. Opis mnie lekko zaintrygował, lecz nie znałam za bardzo autora. Z odpowiedzią zwlekałam do momentu, aż na jakimś blogu ukazała się recenzja tejże książki. Czytałam ją z zainteresowaniem i ostatecznie podjęłam decyzję, że czemu by się z nią nie zapoznać. I tak oto książka wylądowała u mnie. Mimo to nadal się za nią nie zabierałam. Jednak, gdy wreszcie udało mi się rozpocząć lekturę to nie mogłam się odciągnąć od niej.

Książka podzielona jest na osiem dni. Dzień 0 ma być dla nas pewnym wstępem i zapoznaniem się z postaciami i okolicznościami ich porwania. Niestety ja w tym rozdziale nie mogłam się wcale połapać z tymi wszystkimi informacjami. Wszystko mi się myliło i było to troszkę męczące. Jednak kolejne dni (rozdziały), które działy się już w celi, były jasne i klarowne, co ułatwiało czytanie. Po chwili zorientowałam się, że już kończę czytać, a co dopiero przecież zaczęłam.

Głos nie uważa się za Boga, lecz tego, która wymierza sprawiedliwość. Jednak dla mnie jest to kwestia sporna, czy ta jego sprawiedliwość jest tym czym być powinna. Więzi on cztery osoby, która mu kiedyś wyrządziły krzywdę i każe im wybrać jednego, który ma ponieść śmierć. Oczywiście to niedorzeczne. Jak mogą wybrać wśród siebie jednego. Mimo iż się nie znają to i tak jest zbyt trudne. Na to Głos ma radę. Każdego dnia daje im coraz mniejszą porcję jedzenia.

Bohaterowie powoli poznają siebie nawzajem. Przeszłość, która tak wiele skrywa. Wybranie jednego jest trudne i można by rzec, że niemożliwe. Atmosfera jest napięta. Nikt nie wie już co robić. Czy znajdą rozwiązanie tej kłopotliwej sytuacji? Czy wyjdą z tego cali?

Warto sięgnąć po tą książkę. Przyjemnie się ją czyta, porusza tematy psychologiczne (co u mnie jest wielkim plusem, bo to uwielbiam), pozostaje w pamięci na dłużej i mimo pozorów jest świetną książką.

Urwał. W jego oczach pojawił się smutek. Zacisnął mocno wargi, żeby nie dać ponieść się emocjom. Chciał zatrzymać łzy pod powiekami, ale one były silniejsze od niego. Zaczęły powoli skapywać po jego policzkach. Po chwili zrozumiał, że przegrał walkę z nimi i nie ma sensu się dłużej bronić. Nie, nie płakał. Po prostu łzy spływały po jego policzkach.

Za egzemplarz książki bardzo dziękuję autorowi ;)