Trąf, trąf misia bela recenzja

Trąf, trąf, Misia Bela... Któż nie zna tej wyliczanki? Zapewniam Was, że po przeczytaniu tej książki przestanie Wam się ona kojarzyć ze słodkim dzieciństwem. Przed oczami staną Wam wydarzenia z roku 1984 - obóz sportowy, początek bractwa, które przetrwa 30 lat oraz roku 2014 kiedy to członkowie bractwa zaczynają ginąć.
Trąf, trąf Misia Bela to druga pozycja z cyklu o Marcie Witeckiej, którą mieliśmy przyjemność poznać w pierwszej części pt. Tysiąc. Obie części łączy postać głównej bohaterki, wspomnianej Marty Witeckiej - dziennikarki śledczej. Tym razem Marta zostaje poproszona o pomoc w rozwikłaniu zagadki morderstw poszczególnych członków grupy przyjaciół. Pomału wychodzą na jaw mniejsze i większe grzeszki z przeszłości naszych bohaterów. Muszę przyznać, że sama z chęcią zamordowałabym niejednego z nich. Autorka całkiem nieźle przedstawiła nam psychologię grupy, grupy zamkniętej, grupy wybrańców. Aby do niej trafić, trzeba spełnić sporo warunków, wykonać wiele zadań, okrutnych i upokarzających. Bycie członkiem bractwa wcale nie znaczy, że to już koniec upokorzeń. Pamiętajmy, że w takiej grupie jest zawsze przywódca, może być kilku, i ci do bicia. Wokół tego kręci się historia Dagmary Andryki.
Polubiłam autorkę za jej sposób prowadzenia narracji, za odkrywanie krok po kroku poszczególnych wątków, za lekkie pióro i świeże, nietuzinkowe pomysły na fabułę. Cieszę się, że tą pozycją rozpoczęłam nowy rok i za chwilę biorę się za kolejną część cyklu.