Cała Orsinia recenzja

Dotychczas moja znajomość twórczości Ursuli K. Le Guin kończyła się tak naprawdę na „Ziemiomorzu”, postanowiłam to zmienić i dzięki uprzejmości wydawnictwa Prószyński i S-ka otrzymałam „Całą Orsinię”, jak tym razem wypada pisarka?

 
Zacznę od tego, czym tak właściwie jest Orsinia? Otóż Orsinia to mały kraj w Środkowej Europie, który kiedyś zrodził się w wyobraźni pani Le Guin, zaś „Cała Orsinia” to opowieść osadzona w tym państwie czyli „Malafrena”, orsiniańskie wiersze i piosenki oraz opowiadania, które działy się na przestrzeni wieków. 

Jeśli chodzi o ten zbiór, to przyznaję bez bicia, że czytało mi się dosyć powoli, żeby nie rzec ciężko. Dość długie opisy przyrody, mnóstwo filozofii wplecionej w treść, a ponadto mnogość postaci, co często sprawiało, że się gubiłam kto jest kim.

Ale nie jest to zła pozycja. 

Po pierwsze, należy docenić samą próbę osadzenia Orsinii na mapie Europy, ale przede wszystkim niesamowity wkład pracy, jaki autorka włożyła w stworzenie historii małego państewka, które pokrywa się z faktami historycznymi całego Starego Kontynentu. Ogromny nakład pracy, mnóstwo godzin spędzonych nad książkami i zero pomocy od wujka Google 😉

Po drugie warto docenić piękny język całych „Opowieści…”. Widać to zwłaszcza w opisach przyrody, choć te są według mnie momentami przydługie, to z całą pewnością nie można im odmówić pewnego rodzaju uroku. Mając cały czas tę świadomość, że autorka usiłowała nam w każdym detalu przedstawić widoki nieistniejącego kraju można powiedzieć, że kobieta się postarała (czasami aż za bardzo 😉).

Jeśli podzielić książkę na dwie części, czyli „Malafrenę” – pełną młodzieńczego zapału, idealizmu oraz odkrywania swojej drogi, oraz opowieści z Orsinii rozrzuconych w czasie, o miłości, zdradzie, emocjach, problemach, ale też życiu zwykłych, szarych ludzi, dostaniemy obszerną kronikę historyczną małego państewka. I właśnie od autorki dostajemy takie przedstawienie Orsinii, jakby sama uczestniczyła w tych bardziej i mniej wzniosłych wydarzeniach. Poznajemy niemal autentycznych ludzi z ich wadami i zaletami. 

Tak właściwie to i tak i nie. Niektóre momenty zarówno „Malafreny” jak i opowiadań, uważam za przegadane. Niektóre z opowiadań były fascynujące, pełne emocji, uczuć i przemyśleń, a niektóre uważam za zbędne. Czasem autorka rzucała nas w ciemną otchłań bezbrzeżnej pustki, by za chwilę wynurzyć się na świat pełen miłości i marzeń. Tą pozycję polecam przede wszystkim wiernym fanom Ursuli K. Le Guin, ale i fanom opowieści, w których historia przeplata się z idealizmem, odkrywaniem właściwej drogi, fanom filozofii i walki o wolność. Na pewno jest to książka dla dojrzałych czytelników. Ja osobiście daję 5/10.