Poczwarka recenzja

Książka to nie tylko papier i słowa. To przede wszystkim życie, cudze życie, w które możemy wniknąć na jakiś czas. Czytając "Poczwarkę" przeniosłam się do życia Myszki, chorej na zespół Downa dziewczynki. Cierpi ona na najcięższą odmianę tej choroby. Jej przyjście na świat było długo oczekiwane, ale dziewczynka szybko stała się niechcianym dzieckiem.

W książce mamy opis choroby z dwóch, a w zasadzie trzech perspektyw. Rodzice i Myszka.Adam, Ewa i Myszka. Mamy relację z pierwszej ręki - jak wychować chore dziecko? Czy mówi się tu o wychowywaniu, czy tylko o opiece? Co czuła Ewa? Czy nauczyła dziewczynkę kochać? Czy sama to potrafi?

Podziwiamy kobietę, gdy uczy małą żyć.Rozumiemy, gdy krzyczy, wyzywa córkę od najgorszych, szarpie.
Co z Adamem? Wymarzył sobie życie idealne, a Myszka wszystko zepsuła. Odszedł emocjonalnie od swoich dwóch udręczonych kobiet. Czy można go usprawiedliwić? Czy ma prawo do takiego zachowania ?

Myszka to tajemnica. Autorka stara się jakoś przedstawić świat tytułowej Poczwarki, ale na pewno nie oddaje tego w stu procentach. Jednak z jej opowieści jednoznacznie wynika, że dziecko się stara. Żyć, sprostać wymaganiom. Widzimy, że ufa i chce kochać.

Dorota Terakowska użyła w swojej książce dużo motywów, porównań pochodzących z Biblii. Jak chociaż imiona rodziców, przypomnienie, że wszystko co stworzył Bóg jest dobre. Dziewczyna w swojej głowie tworzy ogród - z pierwszymi ludźmi, z kusicielem - Wężem, z łagodnym, ale pewnym głosem Stwórcy. Ten zabieg jeszcze bardziej porusza. Ciężko zgodzić się z zasadami wiary, gdy na świat przychodzi chore dziecko...

Ewie tłumaczono, że dzieci chore na zespół Downa to Dary Pana. On daje, Ty decydujesz, czy przyjąć podarek. To naprawdę wielka próba, na którą Bóg wystawia ludzi.

Książka poruszyła mnie, wywołała łzy. W młodej kobiecie powoduje ogromny strach. Treść sprowokowała mnie do pytania: co ja bym zrobiła? Nie wiem, nie mam pojęcia. Kiedyś, jak pewnie wielu z Was, spotkałam osobę z tą chorobą. Ten chłopiec wyglądał, jakby miał 25 lat, a z radosnym uśmiechem bawił się na placu zabaw pomiędzy zdrowymi, młodszymi dziećmi. Ktoś powiedział mi wtedy: "trzeba mieć dużo miłości dla takich dzieci". Te słowa całkowicie pasują. Oprócz tego trzeba jeszcze oczywiście wsparcia, odwagi... ale bez miłości nie da się nic zrobić.

Książka jest poruszająca. Warto ją przeczytać, nie po to, by się bać, obrzydzać ( swoją drogą oburzył mnie stosunek obcych do Myszki - "czy to nie jest groźne?"). Tylko po to, by zobaczyć, jaką siłę ma miłość.