Wstrzymując oddech recenzja

Zanim sięgnęłam po "Wstrzymując oddech" zapoznałam się z kilkoma recenzjami. Wszystkie nad wyraz były pozytywne. Zasiadłam więc do lektury spodziewając się świetnej historii.

Jakub i Oliwia - para doskonała. Młodzi, piękni i zakochani. Bajka? Być może, zwłaszcza, że Jakub traktuję swoją ukochaną jak księżniczkę. Jedno jej słowo, a jej życzenie zostaje spełnione. Wszystko układa się wspaniale. On ma świetną pracę, którą uwielbia, ona szykuje się do otwarcia kawiarni, która od zawsze była jej marzeniem.

Ale jak w każdej bajce czar kiedyś pryska. Jakub ulega wypadkowi samochodowemu. Jego śmierć pozbawia Oliwię chęci do życia. Jest zdruzgotana, a rodzice mężczyzny dodatkowo zdają się ją obwiniać, o to co się stało. Tak czy owak, nie może liczyć na ich wsparcie.

Nie ma w tym nic niezrozumiałego. Strata bliskiej osoby jet druzgocząca i na pewno bolesna. Oliwia nie daje sobie pomóc. Zachowuje się jak lunatyczka. I nagle, po sześciu miesiącach staje się coś, co można nazwać przełomem.

Czy kobieta upora się z żałobą, zazna jeszcze szczęścia w życiu? A może przewrotny los szykuje jej jeszcze jedną przykrą niespodziankę?

Zgadzam się z opiniami osób, których recenzjami się zapoznałam, książka na pewno jest naszpikowana emocjami. Jednak dla mnie emocje w powieści to nie wszystko. Potrzebuję jeszcze postaci z krwi i kości, do których zapałam sympatią lub antypatią, niemniej muszą oni być prawdziwi w tym, co robią. Oprócz emocji i bohaterów lubię jak akcja płynie wartko, tu mi tego zabrakło. Dodatkowo bohaterka mnie drażniła, a bohater był zbyt idealny, by choćby trochę zbliżyć się do realności.

Powieść natomiast spodoba się osobom, które lubią lektury poruszające, wyciskające łzy z oczu, które lubią historie o wielkiej miłości. Mnie może książka nie porwała, co nie oznacza, że jest mało ciekawa. Spodziewałam się więcej, pewnie za dużo i stąd moje lekkie rozczarowanie.