Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju recenzja

„Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju” Katherine Boo, to przykład literatury życiowej, podczas lektury której nie sposób być obojętnym. Prawdziwa, szczera do bólu, słodko-gorzka opowieść, która idealnie trafia do serc czytelników. Kilka słów o treści... Anawadia to najbiedniejsza dzielnica Bombaju. Właśnie tu bieda, baraki, wysypiska śmieci, ubóstwo ściera się z luksusem i nowoczesnością, gdyż tuż za murem działa lotnisko a hotele pękają w szwach od przyjezdnych turystów chcących zaznać nieco egzotyki. Ten kontrast aż bije po oczach i wywołuje skrajne emocje! Bohaterami książki są Abdul, Asza, Mandżu, Kalu i inni, którzy na co dzień żyją w slumsach. Wnikniemy w ich myśli, marzenia, sposób patrzenia na świat i innych ludzi. Wraz z nimi zaznamy strachu, wstydu, odrzucenia, poczucia winy i samotności, jak również głodu czy upokorzenia. Wszystko napisane wstrząsająco i bardzo realistycznie. Poruszana tematyka jest dość szeroka i oczywiście bardzo ważna. Dotyka społecznych kontrastów i różnic, korupcji i innych istotnych kwestii. Plusem są także indyjskie realia, które autorka oddała wiernie i bardzo obrazowo. Jest to związane z jej osobistym pobytem w tym kraju. Dzięki temu uchwyciła to co wartościowe i skłoniła do głębszych refleksji nad życiem, jego celem i istotą człowieczeństwa, także w nieludzkich warunkach. Język jest prosty, ale plastyczny a całość pochłania się z niewiarygodną swobodą. Zupełnie mnie nie dziwi, że autorka otrzymała za tę książkę National Book Award a w swojej karierze doczekała się Nagrody Pulitzera. Polecam serdecznie!

Moja ocena: 5,5/6