recenzja

Sońka. Dziś dla sąsiadów z Podlasia kulawa szeptunka, staruszka odczyniająca uroki. A przecież kiedyś sama, zauroczona, unosiła się nad ziemią z pożądania, kochając bez sensu, bez planu, bez przyszłości. Joachim był dla niej jak spadająca gwiazda - spełnienie marzeń i światło, odegnanie trosk, zachwyt. Przypadkowe spotkanie z młodym reżyserem, kawałek zakrwawionego materiału, psia obroża z gotyckim napisem. Tajemnica sprzed lat staje się inspiracją, sztuka teatralna powstaje równolegle do słów wypowiadanych przez Sonię. Co takiego mówiła staruszka, kim była, że mężczyzna zajrzał przy niej także w głąb siebie, odnalazł kogoś, kogo starał się wymazać z pamięci?

Książka prosta formą, a niezwykle trudna pod względem treści. Objętościowo krótka, a przecież nieskończona w cierpieniu. Sam styl powieści jest na tyle nietypowy, że zastanawiałam się, czy autor nie przekroczył miejscami granicy dobrego smaku. Mimo wszystko w ogólnej ocenie język ten dobrze wkomponował się w całość. Dodatkowym atutem są białoruskie wtrącenia, które podkreślają realizm, prawdziwość postaci Soni.