Der Buchspazierer recenzja

Carl Kollhoff jest księgarzem na wskroś. Uwielbia książki o wszystkim, a bliscy są mu także klienci. Dostarcza w swoim starym wojskowym plecaku, starannie dobrane i zapakowane książki. Wie, co lubią czytać jego klienci i ufają mu. Ale pewnego dnia nagle towarzyszy mu dziewięcioletnia dziewczynka Schascha, która wszystko wywraca do góry nogami. Carl nie ingeruje w życie swoich klientów, ale Schascha chce je poprawić, chce pomóc! Ale wtedy nowy szef Carla stwierdza, że ​​jego służba, a co za tym idzie także Carl, który ma ponad 70 lat, stała się zbyteczna.

W tej książce jest tyle miłości do literatury. Możesz nie tylko odkurzyć wiele wskazówek dotyczących książek i zatracić się coraz bardziej w świecie literatury klasycznej, podążając za Carlem, który przynosi „swoją” książkę każdemu klientowi i potajemnie nigdy nie nazywa jej po imieniu, ale nazywa ją po postaciach w książki, które mu przypominają. Na przykład pan Darcy, Effi Briest, Faustus i wielu innych.

Carl zachwyca się książkami słów i rozmawia ze wszystkimi, których życie kręci się wokół słowa pisanego - tak jak ja. Moje życie kręci się wokół literatury. Książki też są dla mnie przyjaciółmi.

Myślę, że ta książka przybliża tych, którzy nie są zaznajomieni z tym uczuciem, bliżej książek w sposób, który inaczej rozumieją tylko od ludzi takich jak Carl. Książki to coś więcej niż drukowane słowa, które znajdują się między dwiema okładkami.

Od samego początku widać, że chociaż Carl kocha literaturę z głębi serca, nie miał dobrego życia. Jest samotny, gdy nie może dostarczyć lub przeczytać książek. Nie ma nikogo.

Schascha jest do niego bardzo podobna pod tym względem. Zawsze okazuje się, że za zwariowaną i czasem bardzo niegrzeczną dziewczynką kryje się dziecko, które często jest samotne, a także wie, co to znaczy samotność. Podobnie jak Carl szuka schronienia w świecie słów.

Wniosek: Książka jest zarówno deklaracją miłości do literatury, jak i apelem, aby każdy potrzebował innych ludzi w swoim życiu, same książki nie wystarczą. To także apel o dobroczynność i „popatrzenie”. Życie wielu ludzi można „poprawić”, jeśli spojrzysz, zobaczysz, czego potrzebują i zaoferujesz wsparcie.

To niezwykła książka. Postacie są nietuzinkowe, jest wiele odniesień do książek, zwłaszcza klasyków, a fabuła nie jest tym, czego można by się spodziewać po przeczytaniu notki. Nie jest to łatwa książka, ale też nie jest trudna. Jest po prostu nietypowa.