Wojna Inge recenzja

"Wojna Inge" Svenja O'Donnell

Babcia Svenji Inge nigdy nie była wylewna. Dziewczyna wiedziała co nieco o rodzinnej historii swojej babci, jednak same ogólne informacje, żadnych konkretów. Gdy pewnego razu Svenja trafia do Kaliningradu (przedwojenny Królewiec) - rodzinnego miasta Inge wszystko się zmienia. Starsza pani rozsuwa zasłony milczenia i ujawnia przed wnuczką swoją jakże trudną historię....
"Wojna Inge" to jedna z wielu opowieści o wojnie, jakie było dane mi poznać. Wszystkie one miały jeden wspólny mianownik — miłość w nieludzkich czasach, dramatyczne losy pary kochanków, którzy pośród gruzów, ruin i kurzu pielęgnują swój romans. Ta książka tylko minimalnie odbiega od utartego schematu.
Zacznę od tego, że wszystkie postaci, na jakie natkniemy się podczas lektury, są prawdziwe, gdyż powieść opowiada o przeżyciach babci autorki, która faktycznie po latach zdecydowała się podzielić swoimi wspomnieniami.
Jednak, mimo to, że jest to na dobrą sprawę literatura faktu, to nie tego oczekiwałem po tej książce. Szukałem w niej czegoś innego. Liczyłem, że dostanę świetną powieść obyczajową z rozbudowanym tłem historycznym, a wszystko to z punktu widzenia młodej, zagubionej Niemki, która musi zmagać się z przeciwnościami losu. Sądzę, że właśnie to w ogromnej mierze wpłynęło na mój obiór tejże historii. Gdybym poszukiwał w niej literatury faktu, nie zawiódłbym się wcale. W tym gatunku "Wojna Inge" sprawdza się świetnie — wysunięte na pierwszy plan wydarzenia historyczne, głębokie opracowanie czasów wojennych przeplatane delikatnie wątkami obyczajowymi.
Przyznam, że trudność sprawiło mi pojęcie, zrozumienie wszystkich wydarzeń przedstawionych przez O'Donnell na kartach książki. Nie jestem specjalistą od historii, więc moja wiedza jest okrojona, a już w pierwszych kilku rozdziałach autorka zasypuje nas milionem wiadomości, dat, wydarzeń politycznych, ekonomicznych, militarnych, wojennych. Wszystko na raz, przekazane, według mnie, ze zbyt dużą mocą.
"Wojna Inge" nie zawiodła mnie tym, jak została napisana. Bardzo odpowiada mi sposób narracji, jaki zastosowano w pozycji. Nie mogę się przyczepić także do kunsztu pisarskiego Svenji O'Donnell, gdyż jest on taki, jaki lubię najbardziej — klarowny, płynny, ułatwiający dalsze brnięcie przez kolejne strony.

Książkę otrzymałem z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl