Za zamkniętymi drzwiami recenzja

Książka B.A. Paris mnie pochłonęła, nie okazała litości, jeśli chodzi o czas, jaki mogłam poświęcić na jej przeczytanie i wykorzystała go całkowicie, nie pozwalając się od niej oderwać. Na początku bałam się, że będzie to kolejna bajka, jakimi karmią się obecnie kobiety. Bogaty, inteligentny mężczyzna o wyglądzie Georga Clooneya poznaje trochę zahukaną kobietę, ale piękną i dobrą kobietę. Zaczyna się idealnie i tak też ma sie prezentować, bo wszystko, o czym opowie autorka, o losach tej pary ma wyglądać perfekcyjnie. Wspaniały dom i ogród, dobrze sytuaowani znajomi, dopieszczone przyjęcia, rajskie wakacje uwiecznione na zachwycających zdjęciach to życie codzienne głównych bohaterów. Grace poznaje Jacka, gdy ten śpieszy z pomocą jej siostrze Millie, która ma zespół Downa. Tym szczerym gestem kradnie jej serce. Już w tym momencie czytelnik może się zastanowić, jakimi mechanizmami rządzi się rzeczywistość. Grace w pierwszoosobowej narracji przyznaje, że trudno jej było związać się z kimś na stałe z uwagi na jej relacje z niepełnosprawną siostrą, którą w przyszłości miała z nią zamieszkać. Kiedy już pogodziła się z samotnością, jak rycerz na białym koniu pojawia się Jack, którzy bierze samotnie tańczącą Millie w ramiona i razem wirują w walcu na środku parku. Ale nawet na tym doskonałym obrazku pojawia się skaza, o której Grace dowiaduje się dopiero po zawarciu małżeństwa. Noc poślubna pozostawia wiele do życzenia, gdy jej świeżo poślubiony mąż znika, nie dając znaku życia i nie odpowiadając na jej desperackie telefony. "Za zamkniętymi drzwiami" to książka, która daje do myślenia, jak łatwo przejść obojętnie obok ludzkiej tragedii dziejącej się obok nas. Bo przemoc domowa w większości przypadków dzieje się za zamkniętymi drzwiami, jej jedynymi świadkami i jednocześnie uczestnikami są osoby zainteresowane. Dla sasiądów, a nawet przyjaciół i rodziny osoby te odgrywają przedstawienie, aby nie domyśliły się, co dzieje się w ich domu, kiedy nikt nie patrzy. Łatwo też przychodzi nam ocena takich ludzi, gdy fakty ujrzą światło dzienne. Ale czy ktoś, kto nie przeżył tego na własnej skórze, może się postawić na ich miejscu? Jak można ocenić walkę osoby nękanej, jej próby położenia kresu przemocy, czy przyczyny jej zachowania: krycia swojego prześladowcy? Sama często spotykam się z osobami, które są ofiarami przemocy w rodzinie. Widzę, jak trudno im opowiadać o tym, co je spotyka, jak ciężko przekonać innych, że tak rzeczywiście się dzieje. Bo ludzie coraz częściej cenią sobie anonimowość, która skutkuje tym, że nie interesujemy się losem np. osób mieszkających w najbliższej okolicy, mamy swoje problemy, które zajmują naszą codzienność. Warto jednak czasami spojrzeć z większym zainteresowaniem na spotykanych codziennie ludzi. Zakończenie książki daje nadzieję, że są takie osoby, które nie są obojętne, a to bardzo pokrzepiające uczucie.