Nie tacy oni straszni recenzja

Jeśli oczekujesz głębokiej literatury z nieprzemijającym przesłaniem- to nie jest taka książka. Sama okładka wskazuje, że jest to lekka opowieść, idealna na kilka wieczorów. Jest to moje pierwsze spotkanie z Frederica Bosco. Włoska pisarska, która podbiła serca włoskich czytelników - i jeśli wierzyć opisowi, nie tylko oni, przedstawia nam opowieść o Cristinie.

Cristina ma trzydzieści dwa lata, właśnie straciła chłopaka i trafiła do szpitala z podejrzeniem samobójstwa. Niezbyt zachęcający początek, prawda? Na domiar złego ma również problemy z mieszkaniem i w pracy z irytującą i celebrycką szefową.
Nie przypomina Wam to znanej szerszemu gronu Bridget Jones? Ja miałam nieodparte wrażenie, że to ten sam typ kobiety. Sympatycznej, miłej, z problemami i ogromnym poczuciem humoru. Myślę, że większość czytelniczek potrafiłaby utożsamiać się z nią. Szczególnie mając obok lampkę wina. 

Mamy też plejadę innych bohaterów: szaloną przyjaciółkę Carlottę, brata - chyba geja, przystojnego lekarza MM z przemiłą dziewczyną Stephanią. Mamy też Alberto adoratora i niewiernego ex. Uważam, że niemal każdego z bohaterów naprawdę da się polubić.  Nawet upierdliwy Alberto wzbudza miejscami naszą sympatię. Autorka rewelacyjnie oddaje charakter każdej z postaci nakreślając ich jakby byli naszymi starymi znajomymi.

Co jest największym atutem tej książki? Uważam, że poczucie humoru, którym jest ona przepełniona. Poza tym nie ma tu żadnych dłużyzn. Akcja szybko płynie wciągając czytelników w wir zdarzeń. A puenty niektórych są zaskakujące. Niezbyt często zdarza się, że po skończeniu książki mam ochotę zaprosił bohaterów na wspólny obiad. Tu nie miałabym z tym problemu. 

Główne skrzypce w tej książce grają rozterki sercowe Cristiny. Z humorem opisuje swoje emocje, przeżycia pokazując jak ciężkie jest życie kiedy masz nadmiar adoratorów. A podobno od przybytku głowa nie boli :) Jeżeli nie lubisz historii miłosnych lepiej po to nie sięgać. 

Książka jest idealnym materiałem na film. Zdziwiona jestem, że jeszcze nikt nie wpadł na pomysł, żeby ją zekranizować.