Wirus Ebola w Helsinkach recenzja

Generał Raimo Siren, dowódca operacyjny fińskiej armii, potrąca śmiertelnie rowerzystkę i ucieka z miejsca wypadku. Sąd i więzienie wydają się nieuniknione. Jednak generał dowiaduje się, że fiński wirusolog Arto Ratamo wynalazł właśnie lekarstwo na zabójczy typ wirusa Ebola-Helsinki, który w połączeniu ze szczepionką można wykorzystać jako niebezpieczną i pożądaną broń biologiczną. Informacja o tym dociera także do pułkownika rosyjskiego wywiadu wojskowego. Kto przejmie próbówki z zakażoną wirusem krwią i formułę szczepionki? Czy Jussi Ketonen – szef fińskiej Agencji Bezpieczeństwa – na czas rozwiąże zagadkę?

Było to jedno z moich pierwszych spotkań ze skandynawskimi kryminałami, niezbyt wiedziałam czego mogę oczekiwać od tej właśnie pozycji.


Już od pierwszych stron spodobał mi się styl autora, w jaki opisywał wszystkie zdarzenia .Stworzył on także bardzo barwnych i ciekawych bohaterów ,a pomysł na fabułę też do banalnych nie należy. Jednym słowem już od początku książka w moich oczach skazana była na sukces.


O wirusie Ebola usłyszałam tak naprawdę po raz pierwszy na lekcji Przysposobienia Obronnego, ale temat ten wydał mi się tak odległy ,że nie zawracałam sobie nim na dłużej głowy. Dzięki tej powieści trochę bardziej uświadomiłam sobie ,że każda nawet mikroskopijnych rozmiarów rzecz w rękach niewłaściwej osoby może spowodować wielkie spustoszenie poza miejscem swojego występowania.
Jak już wspomniałam pomysł na wykorzystanie wątku zabójczego wirusa Ebola bardzo mi się spodobał. Przede wszystkim odbiega od oklepanych wątków niewyjaśnionych morderstw w wielu kryminałach. Tutaj motyw morderstwa także występuje jednak nie jest on głównym wątkiem, a jednak tylko uzupełnieniem głównego tematu .

Zwarta, nieprzewidywalna, trzymająca w napięciu akcja, świetnie wykreowani bohaterowie i oryginalny motyw kryminalny wręcz zmuszają do tego aby nie przejść obojętnie obok tej pozycji. Jedynym minusem ,który mnie strasznie irytował, a nie wynika z niczyjej winy są imiona bohaterów, które ciągle mi się myliły. Wiem ,że Raimo i Ratamo dla mnie brzmią tak samo jak dla Fina Romek i Robert, jednak strasznie mnie to rozpraszało zwłaszcza na początku lektury.


Podsumowując powieść tą polecam głównie miłośnikom kryminałów, którzy poszukują czegoś nowego i oryginalnego w tej dziedzinie, jak i tym ,którzy nie spotkali się z tego typu skandynawską literaturą. Naprawdę warto :)


OCENA: 5,5/6