Nie pozwól światłu zgasnąć recenzja

"Grałem dla kobiety, która jako jedyna sprawiała, że ból w klatce piersiowej stawał się bardziej znośny, a nienawiść do świata mniejsza niż miłość do tego instrumentu."


Jakie to było dobre. Moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Ewy Pirce uważam za udane, a nawet bardzo.


Bohaterowie są to naprawdę dobrze wykreowane charaktery. Willow jest tak barwna jak jej włosy. Intryguje i aż chce się taką bohaterkę poznawać. A Neven… pomimo tego jego chłodu, uwielbiam jego postać (no kto by nie uwielbiał przystojnego wiolonczelisty). Są kompletnymi przeciwieństwami siebie. No ale jak to mówią przeciwieństwa się przyciągają i tak jest. Ciągnie skrzypce do wiolonczeli. Historia miłosna głównych bohaterów została poprowadzona w taki spokojny sposób. Nie za szybko, nie za wolno… Wszystko dzieje się w takim swoim tempie. Ale wciąga. Oj wciąga…i to niesamowicie. W jednej chwili jesteś na początku, a za chwilę widzisz napis „ ciąg dalszy nastąpi”. No co to ma być? Ja chcę więcej tej muzyki i miłości! No nie mogę nie wspomnieć o playliście do tej książki. Nie należę do osób, które muzyki klasycznej słuchają często, ale tutaj po prostu jej potrzebowałam. Aby poczuć te emocje bohaterów trzeba słyszeć ten utwór, który grają albo ten, którym rozpoczyna się rozdział. Tylko w takim połączeniu poznaje się w pełnej okazałości piękno tej książki. Nawet można się wzruszyć…
I to nie jest tylko romans, tutaj jest walka z przeszłością, która nie należała do najprzyjemniejszej dla naszych bohaterów. A zaważyła na tym co teraz robią i jak postrzegają świat. Brak rodziców, duże wymagania, przemoc psychiczna, napad, utrata pasji… Autorka porusza wiele problemów i pomalutku wyjaśnia czytelnikowi zachowania bohaterów. Szczególnie postać Nevena, który doświadczył dużo złego ze strony dziadka. Jak czytałam momenty wspomnień z jego dzieciństwa… To było takie przykre. Ale dzięki temu rozumie się, czemu jest taki zdystansowany.
Styl autorki to jedna z największych zalet. Nie czytałam chyba żadnej książki, gdzie ktoś pisałby tak pięknie o jakiejś emocji sytuacji, która jest czymś zwykłym a opisana w taki sposób… No po prostu mistrzostwo. Czuje się te emocje całym sobą.
Ta książka jest po prostu piękna. Nie ma takich słów, aby ją opisać.
Polecam! Polecam! Polecam!