Wilczy Lord recenzja

„-Wie pan, lordzie Hamilton, wyzwala pan we mnie same najgorsze uczucia.
-Czegóż innego mogła się pani po mnie spodziewać?”

„Wilczy lord” to trzeci tom z cyklu „Niepokorni” autorstwa Melisy Bel. Książkę można czytać bez znajomości poprzednich tomów (pierwszy tom – „Diabelski hrabia”, drugi – „W paszczy lwa”).

Charlotte Summer, wychowanka przytułku św. Barbary, przejęła od pani Smith zarządzanie sierocińcem. Nie jest to proste zadanie, ponieważ pani Smith starała się jak mogła, ale przytułek aktualnie jest zadłużony i trzeba podjąć kroki, aby móc wyjść na prostą i nie zostawić dzieciaków na pastwę losu. Jedyne, co na początku przychodzi Lottie na myśl, to próba uzyskania pomocy od lorda Hamiltona, którego co prawda nie darzy sympatią (łagodnie powiedziane!), ale ze względu na krytyczną sytuację finansową, będzie chyba do tego zmuszona.

Lord James Hamilton jest okropny i nieznośny, cyniczny, do szpiku kości zepsuty. Samą swoją obecnością działa Lottie na nerwy. Jest on właścicielem ekskluzywnego klubu dla dżentelmentów – jest to jego imperium rozpusty, hazardu, pijaństwa i kobiet lekkich obyczajów.

Charlotte Summer jest ślamazarna i bez wyobraźni, choć za to szczera, bezpośrednia, ambitna i, przede wszystkim, zdeterminowana. Lottie przygotowuje małe, urocze przedstawienie żeby przekonać Hamiltona do zostania patronem schroniska. Przywołuje dzieciaki, odwołuje się do szlachetnej natury lorda, próbuje go przekonać na każdy możliwy sposób, a wszystko to w celu zmiękczenia zimnego serca Hamiltona. Wszystko jednak wymyka się spod kontroli – ku zażenowaniu Lottie i ku uciesze lorda, który już ma pomysł, jak można to wszystko rozegrać. W końcu jest człowiekiem interesu, więc może dać coś od siebie, ale nie za nic. Czego więc będzie wymagał od Lottie? Tego dowiecie się z książki!

W książce mamy właściwie niedosłownie relację „hate to love”, ale jej elementy. Melisa Bel kreuje skrajnie różne postaci, zapadające w pamięć, charakterystyczne i nie dające sobie w kaszę dmuchać, które odpychają się i przyciągają co chwila.

Lord Hamilton wzbudza w Lottie pogardę, nienawiść, ale także ciekawość, której nie jest w stanie pohamować. Dziewczyna jest świadoma tego, że lord jest ucieleśnieniem wszystkiego tego, co najgorsze, ale jest także osobą intrygującą i bezczelnie pewną siebie, co sprawia, że dziewczyna nie potrafi przestać o nim myśleć. Do tego lord ma wszystkie zęby i ładnie pachnie, a niektórzy powiadają, że… patrzy na pannę Summer jak koń na marchewkę J

Podczas czytania zdarzało mi się parsknąć śmiechem, w szczególności podczas scen z dzieciakami z sierocińca, a także przy tych pierwszych próbach dotarcia lorda do Lottie. Reakcje dziewczyny były przekomiczne, ale napisane niesztucznie.

Melisa Bel tworzy postaci, których los nie jest nam obojętny. Kibicujemy im, przeżywamy z nimi wszystko to, co się dzieje, angażujemy się w każdą potyczkę słowną – jesteśmy po prostu ciekawi nie tylko akcji, ale i samych reakcji bohaterów na to, co się dzieje. I nie tyczy to się tylko głównych bohaterów, ponieważ przyjaciółka Lottie – Helen, też została ciekawie wykreowana, tak samo jak pani Smith i pani Lamb – chociaż, z całym szacunkiem, ale od tego jej węgorza to ja bym się jednak trzymała z daleka.

Do tego autorka jest mistrzynią w swoim klimacie – zapewnia nam historyczną otoczkę, akcję, humor, cięte riposty, cały wachlarz emocji, niewymuszone i nieprzesadzone sceny seksualne, które wprowadzają wyczuwalne napięcie, są elektryzujące, ale cała otoczka prowadząca do nich jest naprawdę świetnie rozegrana. Autorka serwuje nam też stopniową przemianę głównej bohaterki, którą świetnie się obserwuje. Nie przychodzi jej to jak za pstryknięciem palca – jest pracochłonne, wymaga poświęceń i zmiany postrzegania siebie i otoczenia. Wszystko to wypada bardzo naturalnie i czytelnik z chęcią uczestniczy w procesie przemiany Lottie.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję autorce.