Wieża świtu recenzja

"Wieża świtu" początkowo miała być krótką nowelką osadzoną w uniwersum "Szklanego tronu", gdzieś pomiędzy tomem piątym i szóstym tejże serii, jednak autorka znowu rozpisała się na ponad 900 stron, co zdarza jej się nad wyraz często. Jest to obszerne tomiszcze, w którym poznajemy historię z perspektywy Chaola, który wyrusza na Południowy Kontynent, żeby uleczyć swoje nogi oraz pozyskać sojuszników dla Aelin. Na miejscu poznaje uzdrowicielkę, która początkowo jest do niego wrogo nastawiona z uwagi na swoją przeszłość i niesmak do Adarlanu oraz wszystkiego, co z nim związane. Dziewczyna ma swoje własne plany i niechętnie udziela mu pomocy, jednak w wyniku pewnych zawirowań akcji przekonuje się do mężczyzny i zaczyna darzyć go sympatią. Kapitan i uzdrowicielka muszą połączyć siły, ponieważ groza dotarła już i na ten kontynent, a ktoś czyha na życie dziewczyny. Na dworze kagana panują inne zasady niż w Adarlanie, rządzą tu intrygi i nie wiadomo, komu można zaufać, a kto okaże się wrogiem.

Warto zaznaczyć, że ta część serii nie jest tak przeładowana akcją, jak jej poprzedniczki, nie ma tu też aż tylu przytłaczających emocji, dzięki czemu możemy znaleźć chwilę wytchnienia po lekturze "Imperium burz", po której miałam zszargane nerwy. Bardzo dużym plusem w "Wieży świtu" jest kreacja bohaterów. Pojawia się tu ich wielu, a każdy z nich jest inny, wyrazisty. Zwłaszcza Sartaq i Yrene przypadli mi do gustu. Nie można zapomnieć również o Nesryn, która odkrywa swoje prawdziwe powołanie. I chociaż nie mogę jeszcze powiedzieć, że polubiłam Chaola, bo w poprzednich tomach kapitan skutecznie zraził mnie do siebie, to przyznam, że moja niechęć do niego jakby zmalała.

Podsumowując, historia jest ciekawa, poznajemy nowe zakątki uniwersum "Szklanego Tronu", a także odkrywamy prastary, pilnie strzeżony sekret, który może zmienić wszystko. Nie jest to powieść idealna i oczywiście ma swoje wady, jednak bardzo mi się podobała. Po "Imperium burz" miałam mocnego kaca książkowego i potrzebowałam czegoś lekkiego do przeczytania, zwłaszcza że w moim życiu również nie było kolorowo. "Wieża świtu" to był strzał w dziesiątkę, ponieważ mogłam ponownie zanurzyć się w magiczny świat i oderwać się od rzeczywistości. Na pewno nie wieje tu nudą, ale moim zdaniem ta część mogłaby być nieco krótsza.