Miecz przeznaczenia recenzja

“Miecz przeznaczenia” to kontynuacja opowieści o wiedźminie Geralcie, którego poznajemy w “Ostatnim życzeniu. Jest to swoisty wstęp do sagi, dzięki któremu możemy poznać bohatera, jego przygody,a także zasmakować w serii i panu Sapkowskim.

"Myślałam zawsze, że to piękny i wzniosły stan ducha, szlachetny i godny, nawet, jeżeli unieszczęśliwia. Przecież tyle ballad ułożyłam o czymś takim. A to jest organiczne, Geralt, podle i przejmująco organiczne. Tak może się czuć ktoś chory, ktoś, kto wypił truciznę. Bo tak, jak ktoś, kto wypił truciznę, jest się gotowym na wszystko w zamian za odtrutkę. Na wszystko. Nawet na poniżenie."

Drugi tom w niczym nie odstaje od pierwszego, każde opowiadanie zasługuje na opisanie, każde jest dobre. Każde mnie zachwyca. Opowiadania pozwalają zajrzeć w głąb duszy wiedźmina, “zbliżyć się” do niego i poznać z zupełnie innej strony. Opowiadania dotykają także jego życia uczuciowego, dzięki czemu poznajemy go z innej perspektywy, możemy dojrzeć, pod jego skorupą, zupełnie innego człowieka, który także kocha.
Poprzez opowieści poznajemy bliżej jego zawód, znajomych oraz świat w jakim się obraca. Sapkowski jest o tyle mistrzem, co buduje świat, który sami czujemy i sami się w nim znajdujemy. Mistrzowskie opisy i śmiałe rozmowy. Gratka dla czytelników kochający ten gatunek i nie tylko, bowiem, właśnie dzięki Sapkowskiemu można pokochać fantasy, tak jak uczyniłam to ja.

"Duettaeabb aef crran Caerme Glaeddyv. Yn a essearth.
Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza… Jednym jesteś ty,"

II tom skupia się na przeznaczeniu, czy istnieje i czy można w nie wierzyć. I mówiąc zupełnie szczerze, przeznaczenie jest i choć nie chcemy wierzyć w jego istnienie, będzie. Wiedźmin także kiedyś to zrozumie. Chyba..