Opowieść podręcznej recenzja

Mocno napaliłam się na tę książkę. Po lekturze „Grace i Grace” byłam przekonana, że pochwały są słuszne, więc teraz lektura „Opowieści podręcznej”, będzie jedynie czystą przyjemnością.

Co to za opowieść! Nie rozumiem szału na jej punkcie. Obrzydliwa, chora i lekko nudnawa. Momentami przysypiałam i wcale nie żartuję. Całość jeszcze mogłabym jakoś znieść, gdyby nie bohaterka; bo jak już na samym wstępie jej nienawidzisz, to jak możesz chcieć dla niej tego, co dobre?
Więc czytałam o tej „kurewce” (tu zgodzę się z pewną gospodynią), o tym jaka jest biedna, bo tęskni za mężem, który w istocie nie był jej mężem. Wpierw odbiła go innej żonie, ale co tam! Ta się zakochała, prawda? Jedźmy dalej: tęskni za dzieciakiem, matką, starym życiem. I tu bęc! Bidulka robi swoją powinność po raz kolejny, raniąc przy tym inną żonę. Wdaje się w romans, a tak niby kocha mężulka. Nie pojmuję dramatu tego babska, i o tyle, ile mogłam współczuć innym bohaterom całej tej beznadziejnej opowieści, tak ona była od tego daleka.

„Opowieść podręcznej” rozczarowała mnie na całej linii. Mam teraz ochotę wrzasnąć: to ta sama Atwood z „Grace i Grace”? Bo miałam wrażenie, że to dwie, inne osoby. I po raz kolejny wyłamuję się, stojąc naprzeciw innym, którym tak spodobała się ta książka. Mnie nie porwała, do reszty zohydziła mi dzieci.