Losy dobrego żołnierza Szwejka czasu wojny światowej recenzja

Mając ochotę na coś dobrze napisanego, ale lekkiego, sięgnęłam ponownie po Szwejka. Czytałam ją już na studiach i wtedy zwracałam uwagę na gagi i to, jak Szwejk przyjmuje swoje losy, dole i niedole, szczególnie pobyt w szpitalu psychiatrycznym i kapelana pijaka. Teraz wróciłam do Szwejka, najpierw w kwietniu do audiobooka w wykonaniu Jerzego Stuhra, który jest genialnym audiobookiem, choć skróceniem (dodam, że losy Szwejka są przedstawione w całości, a usunięto opisy z części III, tak generalnie), a potem sięgnęłam po nowe tłumaczenie Szwejka.
Język jest soczysty, przypisy jasne, wszystko czyta się znakomicie. Jeśli chodzi o warstwę znaczeń i sensów to to moje obecne czytanie raczej wydobywało dobrą stronę osobowości Szwejka i całą warstwę polityczną powieści. Szwejk na tle machiny wojennej to osoba, która zachowała indywidualizm. Autorowi udało się radośnie i pogodnie oraz z humorem pokazać bezlitosny i bezduszny aparat biurokratyczny Austro-Węgier, bezsens i bezduszność wojny, która okalecza jednostki inteligentne i wrażliwe, a docenia głupków. Wojsko u Haska to machina biologiczna. Oni mają mieć jedynie biologiczne odruchy.
No a ta cała nadbudowa w książce pokazana została niezwykle lekko. Postacie w książce to niesamowicie pocieszne typy, każdy jest inny. W audiobooku odegranym przez Stuhra pokazano to modulacją głosu. Są też dowcipne komentarze narratora. To naprawdę książka napisana z wielkim talentem, a tłumacz się ze sprawy wywiązał.
Dodatkowo wspomniano moją okolicę i walki pod Komarowem. To u mnie.
Szwejk to chyba jedyna poza filmowym Chaplinem postać w kulturze tak tchnąca beztroską radością i pogodą ducha. Jego głupkowatość jest swoistą mądrością. On w tylu swoich historiach opowiada, że człowiek wobec losu to igraszka, nie mająca nic do gadania. Dlatego im się prędzej z tym pogodzi i będzie cieszyć się tym, co jest, tym lepiej dla niego. Jego przygody to seria gagów, ale i szczęśliwych zbiegów okoliczności. Z Lukasem stanowią parę outsiderów w wojsku, bo pozostali ludźmi, to jakby dwudziestowieczna para Don Kichot i Sancho Pansa.
Książka byłaby tragiczna, niczym 'Proces' Kafki, gdyby nie zabawna postawa życiowa Szwejka, który na wszystko patrzył od radosnej strony świata i zawsze miał nadzieję. Był jednym z tych maluczkich, bez których świat by padł z przerażenia, powagi i nudów. A poza tym, to książka zapowiadająca XX wiek. Szkoda, że autor jej nie skończył i trzeba się cieszyć, że można napisać niewiele, a jednocześnie zapełnić połowę parnasu literatury.