Bez słów recenzja

Mia Sheridan w swojej książce „Bez słów” pokazuje, iż słowa nie są czymś najważniejszym. O wiele większe znaczenie mają gesty. Historia opowiada o dwojgu młodych ludzi – Archerze oraz Bree. Oboje przeszli w przeszłości traumę, która ukształtowała ich osobowości w ten, a nie inny sposób. Młoda kobieta przenosi się do nowego, nieznanego miasteczka, w którym to chciałaby zacząć wszystko od nowa. Pewnego dnia wpada na nieznanego mężczyznę, który okazuje się być outsiderem mieszkającym w oddali, na skraju lasu. Początkowa niechęć i obojętność z czasem przeradza się w całkiem inne uczucie. Jakie? Musicie przeczytać tę książkę, żeby się dowiedzieć.⁣⁣

Ta historia pochłania. Naprawdę. Kiedy się zacznie nie da się oderwać. W trakcie czytania targały mną wszelakie emocje – od radości i słodkiego „ooo”, przez gniew i rozgoryczenie, aż po smutek ze łzami. To było naprawdę cudne. Autorka wykonała spory kawał dobrej roboty.
Część czytelników zapewne oceni tę książkę, jako naprawdę przewidywalną, przecież większość romansów i obyczajówek ma swoje utarte schematy. Ale! To w niczym nie przeszkadza (no przynajmniej dla mnie). Niektórych może również irytować wspominanie w co którymś fragmencie o tym jak boskie ciało ma Archer. Ja rozumiem, można napomknąć o tym raz, czy dwa - ale co chwilę? Nie wątpię, że to naprawdę świetny facet, ale no ile można! Jednak to tylko moje czepialstwo, być może komuś się to spodoba.
Jest to zatem leciutka książka do pochłonięcia w letni wieczór przy pudełku chusteczek i lampce wina na balkonie. Choć w ówczesnym horrorze z komarami w roli głównej powiedziałabym, że bez zaopatrzenia się w skafander przeciw tym krwiożerczym bestiom się nie obejdzie. Ostatnio są szczególnie nieznośne.

Wróćmy jednak do książki, bo na chwilę zboczyłam z drogi. Historia tych dwojga ludzi jest przepiękna, urocza i w pewnym momencie jak ją czytałam to wydałam z siebie takie ciche "ooo". Zachwyciłam się bez granic i myślę, że spotka to o wiele więcej osób - bowiem ogromnie warto sięgnąć po "Bez słów".