Pamiętniki Wampirów: Przebudzenie. Walka. Szał recenzja

Pierwsza księga „Pamiętników Wampirów” autorstwa L.J. Smith, obejmująca tomy „Przebudzenie”, „Walka” i „Szał”, to jedna z najbardziej rozpoznawalnych serii o wampirach. Książka miała potencjał, aby stać się świetną opowieścią o mrocznych istotach, tajemnicach i namiętnościach, jednak jej realizacja pozostawia wiele do życzenia. Czy historia Eleny, Damona i Stefana jest warta przeczytania?

Największym problemem książki jest brak spójnej i angażującej fabuły. Przez większość czasu akcja wlecze się niemiłosiernie, a czytelnik czeka na jakiekolwiek wydarzenie, które mogłoby ożywić historię. Dopiero pod sam koniec coś zaczyna się dziać, ale dla wielu może być już za późno, by czuć ekscytację.

Tu zaczyna się prawdziwy problem. Główna bohaterka, Elena, jest postacią niezwykle irytującą – jej przekonanie, że bez niej świat się zawali, a wszyscy dookoła są od niej zależni, sprawia, że trudno ją polubić. Z drugiej strony, Damon i Bonnie to zdecydowanie najjaśniejsze punkty tej historii. Damon jako tajemniczy i niebezpieczny wampir oraz Bonnie, której postać ma w sobie nutkę magii, wprowadzają trochę życia do tej nijakiej obsady. Reszta bohaterów? Niestety, kompletnie bez wyrazu i pozbawiona jakiejkolwiek głębi.

Jednym z mocniejszych punktów książki jest samo przedstawienie wampirów. L.J. Smith ukazuje ich jako istoty pełne tajemnic, a nie tylko klasyczne potwory czy romantycznych kochanków, jak w wielu innych historiach o tej tematyce. To element, który może spodobać się miłośnikom wampirycznych opowieści.

„Pamiętniki Wampirów. Księga I” to książka, która mogła być fascynującą historią o mrocznych istotach, ale niestety zawodzi pod wieloma względami. Fabuła niemal nie istnieje aż do końca, bohaterowie (z wyjątkiem Damona i Bonnie) są płascy i irytujący, a główna postać bardziej denerwuje, niż angażuje. Mimo zachwytu serialem, książka totalnie nie w moim stylu – styl pisania jest paskudny i męczący.