Wampir z M-3 recenzja

Po fantastykę sięgam rzadko. Jestem wielbicielką sagi Sapkowskiego czy trylogii Tolkiena a jednak współczesne powieści rzadko trafiają w moje ręce. W naszym domu to mój mąż wiernie sięga po wydawnictwa z dziedziny fantastyki. A patrząc jak się zaśmiewał przy najnowszej powieści Andrzeja Filipiuka i chcąc odpocząć po trudach poprzedniej lektury sięgnęłam po Wampira z M-3.

Wspomnieć muszę o jeszcze jednym ważnym argumencie który przemówił za tą lekturą: „Powieść obnażająca ZMIERZCH zgniłego kapitalizmu.” Te słowa, umieszczone na samej górze, na okładce były dla mnie sygnałem, że autor zamierza rozprawić się w tej powieści z niezrozumiałą (dla mnie) modą na wszelkiego rodzaju wydawnictwa poświęcone wampirom. I rzeczywiście.

Ale do rzeczy.
Przenosimy się do lat 80-tych, króluje PRL, kartki, brak wszystkiego w sklepach ale jednego jest pod dostatkiem – wampirów. Kto by pomyślał.

Główną bohaterką jest Gosia, która w przypływie złości popełnia samobójstwo. Budzi się w trumnie i nieświadoma tego, co się dzieje, udaje się do domu. Przekonana, że przez przypadek pochowano ją żywcem potraktowana zostaje przez rodzinę dubeltówką. Dopiero spotkany na ulicy Marek – ślusarz, jej opiekun, uświadamia jej, że oto umarła naprawdę, a do tego jeszcze zasiliła grono wampirów.
Poznajemy powoli całą plejadę wampirów – znanych nam z opowieści i zabobonów, nie rzucających cienia, nie oddychających i nie odbijających się w lustrze ale oprócz tego jak najbardziej ucywilizowanych, pracujących.
Jest wspomniany już Marek, Igor, wampiry-wegetarianie wysysający krew tylko ze zwierząt, jest wilkołak Grzegorz, Pan Samochodzik, bohater innego cyklu Pilipiuka – Jakub Wędrowycz, a wszyscy wkomponowani w klimat warszawskiej Pragi, bazaru Różyckiego więc i posługujący się odpowiednim dla tej lokalizacji językiem. Dorzucić jeszcze babcię Gosi, która wraz z kompanami z AK poluje na wnuczkę, by oczyścić honor rodziny, czy ożywioną mumię, która staje się niewygodna dla ubecji i co mamy? Mieszankę wybuchową 

Pilipiuk bawi się słowem i formą. Bawi się również swoimi bohaterami czyniąc ich wyrazistymi i konkretnymi, wplątując ich w przezabawne sytuacje i łącząc to wszystko z ubecją, partią, szpiegami, cinkciarzami, produktami deficytowymi z peweksu i typowymi dla PRL-u mitami o czarnej wołdze, czosnku i kołkach na wampiry. Ośmiesza doskonale PRL-owską rzeczywistość dostarczając czytelnikowi rozrywkę. Polecam!