Kroniki Ellie. Wojna się skończyła, walka wciąż trwa recenzja

Seria Jutro wstrząsnęła światem. Dosłownie. Książki napisane przez Johna Marsdena zaskarbiły sobie ogromną grupę fanów, gdyż słów krytyki jeszcze nie spotkałam. I nie ma się co dziwić, ponieważ cała seria, jak i jej kontynuacja, która na początku lektury wydawała mi się niewypałem, to naprawdę wartościowy kawałek literatury dla młodzieży. Autor porusza dość szeroką gamę tematów poważnych i interesujących. Takich, które na pewno zaciekawią młodego i starszego czytelnika. Lecz zanim opowiem o ów fenomenie, zarysuję fabułę pierwszego tomu trylogii noszącej tytuł „Kroniki Ellie”.

Wojna się skończyła, lecz Ellie bardzo szybko przekonuje się, że nie jest bezpiecznie. Wraz z Homerem i Gavinem znajduje martwe ciała swych rodziców i wie, że to nie był wypadek. Bo kto chodziłby z karabinami po wsi i strzelał do ludzi? Podejrzewa, że żołnierze zza granicy pragną zemścić się na niej oraz jej kraju za pozbawienie ich ziemi, o którą tak zaciekle walczyli, chcąc odebrać ją prawowitym właścicielom. Lecz oprócz śmierci rodziców i mamy jej zmarłej przyjaciółki, Corrie, dziewczyna ma również inne kłopoty. Takie jak wyciąganie dupska Homera z rąk wroga, konfrontację z Lee oraz prawnika, który czyha na farmę jej rodziców. Niemniej Ellie nie poddaje się i z całych sił próbuje wyciągnąć swoje gospodarstwo z finansowego dołka. Nic nie jest łatwe, gdy straci się najważniejsze osoby w swoim życiu, a Ellie pozostało niewiele takich ludzi, których od teraz musi chronić.

Głównie rzucającą się w oczy różnicą między „Kronikami Ellie”, a wszystkimi częściami z serii Jutro, jest niemal całkowity brak walk. Było ich zaledwie dwie, które wydawały mi się nieco pozbawione emocji jak w poprzednich tomach. Chociaż, z drugiej strony, nie powinno nas to dziwić, gdyż wojny już nie ma. A przynajmniej tej oficjalnej. Pomijając ten czynnik, którego zabrakło w książce, jest również delikatna zmiana w stylu autora. Wyczuwałam pewną sztywność w prowadzeniu narracji, co zapewne ma swoje uzasadnienie w kilkuletniej przerwie Marsdena między tymi częściami. Ellie wydawała się niekiedy wyprana z uczuć, co po minutach czytania przypisałam skutkach doświadczeń oraz przeżyć.

Ostatecznie stwierdzam z czystym sumieniem, że spędziłam naprawdę miłe chwile przy „Kronikach Ellie” i nie żałuję, że postanowiłam się za nią zabrać. Marsden zaskakiwał mnie na niemal każdej płaszczyźnie. Nie sądziłam, że w taki sposób wyjaśni, a raczej zapobiegnie wyjaśnieniu się spraw między Ellie i Lee. Byłam zaskoczona, gdy dowiadywałam się o kolejnym ataku zbuntowanych żołnierzy. To, czego nie mogę zarzucić autorowi, to banalność i kierowanie się oczywistymi wyjściami z sytuacji.

„Kroniki Ellie” to godna i naprawdę przyzwoita kontynuacja serii Jutro. John Marsden miał na nią pomysłową wizję oraz wykonanie. Jeżeli miałabym go o coś poprosić, to na pewno o więcej ferworu walki, wtedy czuć życie w Ellie, czuć jej emocje. A każdego zainteresowanego tą pozycją zachęcam do kupna.