Zemsta rodziny Omletów recenzja





POWRÓT DO SZALONYCH LAT 90-TYCH

Można powiedzieć, że autor jest moim rówieśnikiem, dlatego podejrzewam, że w okresie dojrzewania mieliśmy wiele tożsamych doświadczeń i spostrzeżeń. W okresie raczkującego bądź co bądź kapitalizmu, gdy oferty sklepów nie nadążały za nadciągającymi z zachodu modami, wszyscy byliśmy poniekąd równi. Pamiętam gdy na urodziny dostałem wymarzonego Pegasusa, a na rynku polowało się na kartridże z grubego, żółtego plastiku. To były lata, gdy praktycznie wszyscy mieliśmy to samo, to samo oglądaliśmy, tym samym się fascynowaliśmy, a po szkole do zmroku siedziało się na boisku. Ach, epoko pre-Internetu, dlaczego odeszłaś?





Wiele z tego o czym pisze Jakub Kaleta, obserwowałem na własne oczy. Myślę, że podwórka łódzkie i gdańskie były w latach 90-tych tożsamymi habitatami. Nawet ja - choć nigdy nie należałem ani do grupy nader wysportowanych, ani do grupy szczególnie agresywnych – brałem udział w niejednej bójce. Podobne doświadczenie staje się udziałem 10-letniego Miłosza Omleta. Zostaje zaatakowany po lekcjach przez Patryka Czujkę, powalony na ziemię i – co by nie mówić – upokorzony na oczach kolegów. Nic dziwnego, że owo piątkowe popołudnie nie należy do tych najbardziej udanych. Miłosz zamyka się w sobie (oraz w pokoju) gdzie w skrytości konsumuje swój dramat (i nie tylko, gdyż podobnie jak ja, posiada niezdrowy zwyczaj „zajadać” swoje smutki). Byłaby to powieść jedynie „satyryczna” gdyby do akcji nie wkroczyła głowa klanu Omletów, nie godząc się by taki dyshonor uszedł Patrykowi płazem. Ojciec Miłosza postanawia udać się (wraz z synem) do mieszkania rodziny Czujków, aby wyjaśnić sytuację i żądać satysfakcjonującego zadośćuczynienia. Jak rozwiną się dalsze wypadki? Nie psując Wam zabawy z odkrywania tej historii, napiszę jedynie, że w sposób szalony i momentami bardzo abstrakcyjny.





„Czujny czytelnik zauważy zapewne, iż idąc tokiem naszych rozważań, odeszliśmy od osoby Miłoszka, najpewniej pozostawiając go samego na pastwę bezwzględnego losu. Otóż bynajmniej.”





„Do tej pory Omlecik postrzegał swego ojca raczej jako nieszkodliwego, acz uciążliwego fajtłapę – zwłaszcza, gdy przełączał teleodbiornik na inny kanał lub wprowadzał szlaban na granie na konsoli – którego jedynym życiowym osiągnięciem była dwójka synów i posadka w osiedlowym zakładzie produkcyjnym.
Działo się tak, od kiedy Miłosz wszedł w wiek dojrzewania, kończący okres idealizacji rodziców. W tym też czasie chłopiec, odczuwający potrzebę posiadania idoli, zwrócił swe uwielbienie ku bohaterom popkultury, ze szczególnym uwzględnieniem telewizyjnych herosów.
Tego wieczora omleci system wartości ulegał transformacji. W jego umyśle zapowiadano tryumfalny powrót kultu własnego ojca, odarty jednak z dziecięcej naiwności, wzbogacony za to o zalążki młodzieńczej świadomości i akceptacji realnego obrazu swego bóstwa.
Gdzieś po drodze tych wszystkich przemian ośrodkowy układ nerwowy Omleta zaniechał w obawie przed przeciążeniem analizy docierających doń informacji i skupiał się na jak najdokładniejszym ich odbiorze oraz zachowaniu w podświadomości, by w sprzyjających warunkach poddać je dokładnej, powolnej obróbce. Przywodziło to na myśl węża, który – połknąwszy swą ofiarę – trawi ją przez kilka kolejnych dni.”

„Świadomość młodego telemaniaka nie protestowała. Traktowała ona spoty proszków do prania i papierosów jako osobne krótkie etiudy filmowe ze szczegółowo nakreślonym światem przedstawionym oraz skomplikowanymi sylwetkami bohaterów. A więc pozycje godne uwagi w równym stopniu co pełnometrażowe produkcje nimi przerywane. Tak czy inaczej, pasmo reklam minęło, a poziom koncentracji uwagi Omleta na wypadkach toczących się na ekranie nie zmienił się o żadną istotną statystycznie wartość.

Po reklamach nadszedł czas na drugi z hitów tego wieczoru. Był to film sensacyjny, bez śmiechu z taśmy, a zatem przeznaczony dla ambitniejszego widza. Choć jednocześnie niepozbawiony dozy komizmu. Ta objawiała się poprzez bon moty, rzucane przez bohaterów między jedną a drugą serią z karabinu, a także podczas przeładowywania broni.
Pierwsze skrzypce w tej produkcji grał Sylvester Stallone – kolejny idol Miłoszka. Wydawałoby się, że któryś z telewizyjnych decydentów nawiązał z chłopcem telepatyczną więź i skonstruował wieczorną ramówkę specjalnie na jego gust i potrzeby.”





„W spowitym niebieskim blaskiem pokoju rozbrzmiewał głos spikera, deklamującego zapis wysiłków tłumaczy, starających się przełożyć amerykańskie żarty słowne tak, by zachowały chociaż sugestię śmieszności.”