Śnieżyczka i Róża recenzja

Z eleganckiego domu, otoczonego różanym ogrodem. Do chatki ukrytej w tajemniczej, leśnej głuszy. Bez ojca, który zaginął na jednej ze ścieżek pośród drzew. Z matką, która chowa w piersi serce przepełnione smutkiem i tęsknotą. Z kotką Szargrabiną, kroczącą tylko sobie znanymi drogami.

Siostry – Śnieżyczka i Róża. Jedna bardziej rozważna i trzymająca swe emocje na wodzy. Druga porywcza i uparta. Mimo to, zawsze razem.

Zbaczają z wydeptanej dróżki i wchodzą do lasu. Tego, przed którym wielu ostrzega. Ponoć kryją się w nim na wskroś złe istoty. To dlatego tak wiele osób zginęło bezpowrotnie. Połknięte przez ogromne paszcze. Pazurzastymi łapami zawleczone do jam i nor. Wylądowały w brzuchach potworów.

Okazuje się jednak, że wszystko ma też swoją jasną stronę, a w leśnych ostępach kryją się i toczą swój żywot nie tylko wrogowie, ale także przyjaciele. Hodowcy grzybów, bibliotekarka otaczająca się kozami, wróżki i kilka innych osobistości, o których nie mogę wspomnieć, aby nie popsuć nikomu przygody.

„Śnieżyczka i Róża” ma w sobie klimat dawnych baśni. Tych skreślonych przez Andersena i braci Grimm. Jest magicznie, tajemniczo, a momentami strasznie. Jest odrobinę naiwnie, ale to zamierzony zabieg. W końcu to literatura skierowana do dzieci. Czasami prószy śnieg, innym razem kwitną kwiaty. Grzyby lśnią milionem barw, a ogromny niedźwiedź…

Z przyjemnością wspominam czas spędzony nad powieścią Emily Winfield Martin. Tym bardziej, że autorka opatrzyła całość stworzonymi przez siebie ilustracjami. Cudownymi ilustracjami, które tworzą niepowtarzalny klimat. To jedna z najpiękniej wydanych książek spośród tych, które kiedykolwiek trafiły w moje ręce.

„Mijała zima, długa i ciemna, wiatr wył, wdzierając się przez ściany chatki. By nie marznąć, siostry trzymały się blisko ognia lub śpiącego niedźwiedzia, ich żywego grzejnika. Cały czas było zimno, tak zimno, że Róży cierpły ręce, gdy robiła na drutach lub musiała przewrócić stronę w książce. Dłonie Śnieżyczki grabiały podczas rysowania wilków i małych ludzików ze skrzydełkami.”