Poradnik dla dżentelmena o występku i cnocie recenzja

Nie jestem zaskoczona faktem, że książka ta znalazła się na liście bestsellerów New York Timesa. Zasługuje na to z całą pewnością. Jedyne, z czym mam problem to zakwalifikowanie tej lektury do kategorii literatury młodzieżowej. Obawiam się, że do młodych czytelników, szczególnie w czasach wszechogarniającej pogardy, rasizmu, nietolerancji, nie dotrze przekaz, jaki ta książka niesie.

Historia ma miejsce w XVIII wieku, to nie jest dobry czas dla osiemnastoletniego młodzieńca z wyższych sfer, o odrębnej orientacji seksualnej, szaleńczo zakochanego w swoim najbliższym przyjacielu i niecierpiącym swojego ojca. Henry Montague, zwany Montym, zdaje sobie jednak sprawę, że bez zaplecza, które daje mu pozycja i pieniądze rodziny, nie ma nadziei na przyszłość. Kiedy Henry zostaje wydalony z kolejnej uczelni, ojciec zgadza się na jego roczną podróż po Europie, w której towarzyszą mu siostra Felicity i Percy, wcześniej wspomniany przyjaciel. Nadzór nad młodzieżą ma sprawować wynajęty opiekun. Monty musi wydorośleć, musi stać się godnym następcą, wartym zainwestowanych w niego pieniędzy. Jeśli tak się nie stanie, nie ma najmniejszej szansy na odziedziczenie choćby jednego pensa. Taki jest plan. Monty jednak ma swoje wyobrażenie tej podróży. Musi wycisnąć z niej wszystko, co możliwe. To jego szansa na korzystanie z młodości, być może ostatnia. Punkt pierwszy: Percy. Musi go uwieść, musi go przekonać, że są dla siebie stworzeni. Punkt drugi: Felicity, siostra, która słynie z ciętego języka i jakoś im razem nie po drodze. Trzeba ją szybko odstawić do prywatnej szkoły, w której niedługo ma zacząć naukę i rozpocząć realizację punktu trzeciego: korzystać z życia na całego!

Nie myślcie jednak, że „Poradnik dla dżentelmena…” traktuje tylko o tym. Tak naprawdę wszystko to, o czym pisałam powyżej to tylko tło dla fascynującej przygody, pełnej humoru i zwrotów akcji. To także studium postaci, obrazu przemian osobowości, walki z samym sobą, pracą nad swoim charakterem, dążeniem do realizacji swoim pragnień i marzeń wbrew wszystkim. Któż jest bowiem najważniejszą osobą w naszym życiu? My sami! Powinniśmy dbać o spełnianie swoich marzeń, zrobić wszystko, aby być szczęśliwymi z samym sobą. Jeśli w naszym życiu zapanuje harmonia, wszystko inne stanie się łatwiejsze, milsze, lżejsze.

Mackenzi Lee to autorka do tej pory mi nieznana. Pozostaję pod urokiem jej opowieści, umiejętności kreowania wyrazistych, z krwi i kości bohaterów, humoru i łatwości przedstawienie niełatwych spraw w bardzo sympatyczny, wesoły wręcz sposób. To była wspaniała przygoda, a wewnętrzna podróż Montiego, jego przemiana, walka z samym sobą, aby w końcu osiągnąć spokój i harmonię, to dla mnie majstersztyk.