Przełęcz Diatłowa. Tajemnica dziewięciorga recenzja

"Drogę, którą szliśmy,
Pokonaliśmy w połowie (...)"

Anna - pisarka, jej kot Schumacher, były mąż Wadik, sąsiedzi, poznana w dziwnych okolicznościach kobieta...
A przede wszystkim zagubione dusze dziewięciorga turystów, w górach, w śniegu, na progu, za drzwiami, w judaszu... kręcą się i przypominają o sobie. Przypominają, że kiedy zginęli byli w połowie drogi.
Czy to przypadek, że w ręce Anny trafia pieczołowicie zebrany zbiór dokumentów dotyczących tajemniczej śmierci turystów przy górze Chołatczachl? Czy może historia wybrała właśnie ją, sądząc że ma szansę odkryć to, co rozbudza wyobraźnię, i w gąszczu stawianych hipotez odnajdzie prawdę? A może prawda wciąż jest głęboko ukryta?

W styczniu 1959 roku pod przewodnictwem Igora Diatłowa na północny Ural wyrusza grupa 10 osób.
W większości to studenci, wszyscy doświadczeni w tego rodzaju wyprawach. Wieczorem 1 lutego rozbijają obóz na zboczu góry. "Martwa Góra" gdzie, jak głoszą legendy, zginęło już dziewięć osób.
Nasza grupa na początku wyprawy liczyła tych osób dziesięć, jednak w początkowej fazie wyprawy choroba jednego z nich zawróciła do domu. Pozostaje dziewiątka.
2 lutego w niewyjaśnionych jak dotąd okolicznościach na wszystkich spada niespodziewana śmierć.
Kiedy po wielu dniach ruszają poszukiwania odnalezionych zostaje tylko pięć ciał. Na pozostałe cztery trafiają dopiero w maju.
W książce znajdziemy 16 hipotez od tych bardzo realnych, jak lawina, czy próby z bronią, po fantasy, jak śnieżny człowiek, czy UFO. Czy wśród nich jest ta prawdopodobna, czy wręcz prawdziwa?
Na tle nudnego życia Anny przewijają się cytowane wprost obszerne fragmenty akt i innych dokumentów, zapisków oraz nawet dzienników z samej wyprawy. I choć brakuje mi tu napięcia, a część z nich jest mało ciekawa i nie wnosi do książki zbyt wiele, to czytało się ją szybko, ze względu na samą historię, o której wcześniej nie słyszałam i ciekawiło mnie to, czy autorce uda się wysnuć jakieś wnioski, które uznam za strzał w dziesiątkę.
Pierwsza połowa dość rozwlekła, ale w drugiej tempo wzrasta za sprawą coraz ciekawszych wątków, akt, radiotelegramów, czy w końcu samych hipotez. Końcówka zadowala, a postawiona teza jest wysoce prawdopodobna. Polecam, bo historię wyprawy warto poznać 🙂

Zapraszam na