Skrawek pola recenzja

Nie jestem fanem powieści obyczajowych czy historycznych. Wolę krwawe sensacje, mroczne thrillery psychologiczne, czy literaturę faktu oraz książki o tematyce górskiej i sportowej.

Dlaczego zdecydowałem się przeczytać pierwszy tom Sagi Wiejskiej pt.: Skrawek pola? Nie ukrywam, że to wszystko przez autorkę, Kasię Bulicz-Kasprzak!!! To ona namówiła mnie do tego, za co bardzo jej dziękuję. Dodatkowo sam wychowałem się na wsi, mieszkałem przez wiele lat praktycznie od dziecka aż do dorosłego życia. Biorąc do rąk powieść, chciałem przypomnieć sobie te chwile życia, które miały wpływ na mnie jako człowieka. A żeby było ciekawiej matka chrzestna mojego brata mieszkała na tych terenach w okolicach Hrubieszowa. I ja tam byłem jako mały chłopiec...

Autorka przenosi czytelnika na początek XX wieku do niewielkiej miejscowości na Zamojszczyźnie. Do wsi, w której każda pora roku ściśle związana jest z ciężkimi pracami w polu. Polu, które da wyżywienie w bardzo trudnym okresie zimowym. Do wsi, której przypomnimy sobie bądź poznamy wszelkie zwyczaje i obyczaje. Do wsi, której tak naprawdę pewnie już nie ma. Wszystko stało się nowoczesne, woda leci z kranu, nikt nie myśli, że nadejdzie sobota i czas na oczekiwaną kąpiel w balii.

Kasia Bulicz-Kasprzak na kartach powieści opowiedziała nam historię rodziny Lipczewskich i Połajów. Rodzin, które odcisnęły ślady w życiu osobistym autorki. To historie, które wydarzyły się w poprzednich pokoleniach pisarki. Oczywiście, część z tych opowieści to czysta fikcja literacka, ale jakże pięknie wkomponowana w powieść. To też życie wśród różnych kultur i ludzi, Polaków, Żydów czy Ukraińców.

Jeszcze też kilka słów o samym wydaniu książki. Urzekła mnie piękna okładka, sam tytuł, który wyjaśnia o tym, że kawałek uprawianego pola, daje możliwość przeżycia w trudnych czasach, jakim był okres zaborów, a potem chwile po odzyskaniu Niepodległości i wojny z bolszewikami. Dodatkowo każdy rozdział rozpoczyna się albo ludową przyśpiewką, wierszem, albo przepisem na potrawę bądź wyjaśnieniem, do czego służył dany przedmiot. Nie każdy bowiem wie, co to jest: czortopchajka, pachlopka czy kociuba. Szczerze mówiąc i mnie to nic nie mówiło, ale za to z ogromnym zainteresowaniem dowiedziałem się o nich, co oznaczają i do czego służą.

I jeszcze jedno. Słowo głód, z którym mamy do czynienia na każdy kroku na kartach powieści. Ci, którzy wiedzą o czym mówię, zrozumieją, jak ciężko było na wsi, jak każdy kawałek chleba, ziemniaka, owoców i warzyw, był na wagę złota. Na tym punkcie jestem bardzo wyczulony...

Z nieskrywaną przyjemnością zabieram się do czytania drugiego tomu pt.: Gościniec. Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka za egzemplarz książki.