Naftowa Wenus recenzja

"Naftowa Wenus" opowiada przede wszystkim o mężczyźnie, który boryka się z niepełnosprawnością syna. Bardzo ciężko mu jest zaakceptować taki stan rzeczy. Pojawia się klasyczne pytanie do Boga: "dlaczego ja?". Główny bohater rzeczywiście nie kryje swoich myśli, nawet tych niepochlebnych. Niektóre z nich można by określić oburzającymi - wszystko zależy od naszych osobistych zasad moralnych. Myślę, że ta książka z założenia jest weryfikacją naszych poglądów. Narrator zmusza nas wręcz, by zastanowić się, jak postąpilibyśmy w sytuacji, w której znalazł się on sam. Mimo to nie było mi ciężko przebrnąć przez tę powieść. Nie zostawiła ona u mnie jakiejś emocjonalnej wyrwy, jak to często bywa z tego rodzaju literaturą. Powiedziałabym raczej, że solidnie przekazała lekcję. Czytelnik jest świadkiem przemiany wewnętrznej bohatera. Jest to przemiana pozytywna, świadcząca o tym, że da się nauczyć szczęścia, znaleźć je w tych nieoczywistych, z pozoru niefortunnych okolicznościach.

Na skrzydełku okładki przeczytałam, że autor uważa się za spadkobiercę literatury rosyjskiej. Muszę przyznać, że coś w tym jest. Mechanizm akcji ma w sobie jakiś taki charakterystyczny rosyjski fatalizm ,a wszystkie wątki łączą się, nasuwając myśli w stylu "jaki ten świat mały".
Spodobał mi się bardzo wstęp książki i przedstawienie postaci, dzięki któremu nie gubiłam się w imionach i rolach. Muszę też przyznać, że nie było tutaj opisów zbędnych. Treść była zwięzła, ale dobrze rozbudowana. Dowiedziałam się o charakterach bohaterów i ich życiu wszystkiego co niezbędne do oceny postaci.
Akcja miała w sobie magnetyzm, a może raczej dobrze utrzymywała napięcie. Wywoływała przeczucie, że zaraz zdarzy się coś złego. Zmuszała, by czytać dalej.
Ważny w tej książce był też obraz Moskwy, zwłaszcza tej biedniejszej części - jej mieszkańcy wyrażają się o niej nieprzychylnie, nie żyje im się tam wspaniale, a jednak czują z tym miastem jakąś niezwykłą więź, której nie wymieniliby na żadne luksusy. Narrator dzieli się swoimi patriotycznymi przemyśleniami.
Często pojawia się motyw nafty - analogie do ludzkiego życia, historii kraju. Zazwyczaj ludzkie życie metaforycznie kojarzy się z popiołem. Autor zdecydował się na nieco bardziej oryginalne i współcześnie bardziej adekwatne porównanie.
Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl.