W maratonie życia recenzja

Matylda startuje w biegu swojego życia, w kołobrzeskim maratonie. Kibicuje jej ukochany mąż i trójka wspaniałych dzieci. Wydaje się, że maratoński medal będzie wisienką na torcie jej idealnego życia. Jednak rzeczywistość nie jest wcale tak różowa, jak mogłoby się wydawać. Bohaterka jest kobietą po przejściach, kobietą, którą życiowe doświadczenia nie raz próbowały zwalić z nóg. Bezskutecznie.

Matylda uciekła z pozbawionego miłości i czułych gestów domu rodzinnego. Miała to wszystko odnaleźć u boku mężczyzny swojego życia. Ta silna, niezaspokojona dotąd potrzeba miłości, sprawiła, że kobieta nie widziała w Kostku wad, a każde jego potknięcie potrafiła wytłumaczyć i szybko wybaczyć. Mężczyzna jednak okazał się daleki od ideału z jej wyobrażeń. Najpiękniejsze, co otrzymała z tego związku, to synek. Brak szacunku, chłód i ciągłe sugestie, by "kogoś sobie znalazła", w końcu popchnęły Matyldę na ścieżkę zdrady. Czy złakniona ciepłych uczuć kobieta, ma szansę znaleźć w sobie siłę, by oprzeć się pokusie, gdy na horyzoncie pojawia się wyśniona miłość?

Autorka tworzy w powieści obraz kobiety prawdziwej, pełnej obaw, słabości. Jednocześnie pokazuje, jak dużo siły może kryć się w kruchej, delikatnej otoczce. Matylda wiele razy upada, ulega pokusom, popełnia błędy. Jednak mimo wszystko, zawsze znajduje w sobie moc, aby wstać i pójść dalej.

Jakie mamy prawo osądzać kogokolwiek? Czy możemy oceniać drugiego człowieka, jeżeli nie znamy jego historii? Jakże łatwo wygłaszać mądrości, prawić morały o tym, jak "powinno się" żyć. Warto jednak pomyśleć, że nasze słowa, puszczone bezmyślnie w świat, mogą być dla kogoś tragiczne w skutkach. Autorka pokazuje, jak bardzo punkt widzenia zależy od sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Nikt z nas nie wie, na jakie ścieżki zaprowadzi go los, na jakie wystawi pokusy. Bohaterka książki to kobieta z krwi i kości. Jest ona dowodem na to, że bez względu na to, jak moralnie chcielibyśmy żyć, nie możemy przewidzieć, do jakich wyborów będziemy na naszej drodze zmuszeni. Dlatego zawsze warto spojrzeć na każdą sprawę z różnych perspektyw. Pamiętajmy, że życie nigdy nie jest czarno-białe. Każdy z nas lawiruje wśród wielu odcieni szarości. Droga do szczęścia często bywa wyboista, ale warto uparcie dążyć do celu.