Dublerka recenzja

„Dublerka” to książka-eksperyment. Wspólna praca czterech autorek thrillerów psychologicznych. Na tej liście nazwisk znana mi była tylko twórczość B. A. Paris, której ostatnia książka („Dylemat”) była typowym przeciętniakiem. Czy współpraca koleżeńska wyszła autorkom na dobre i czy wyszło z tego coś wartego uwagi? Zależy.

Chcąc powiedzieć w skrócie, o czym jest książka, wystarczy rzucić dwa hasła: szkoła sztuk scenicznych oraz matki i córki. Cztery dorosłe kobiety, które niczym lwice walczą o dobro swoich dzieci, oraz cztery nastolatki, które jak na młodzieńczy wiek przystało, kłócą się, aby później sobie wybaczyć i stać się nierozłączne. Ten pozorny spokój zakłóca pojawienie się nowej dziewczyny i szykanowanie jednej z uczennic.

Każda bohaterka, każda rodzina zmaga się z własnymi problemami, niezaspokojonymi ambicjami, każdy tutaj coś ukrywa. Wszystkie teoretycznie się przyjaźnią, jednak nikt nikomu nie ufa. Tę atmosferę niedopowiedzeń bardzo dobrze oddają słowa jednej z bohaterek: siadamy przy sosnowym stole, pijemy herbatę i jemy babeczki. Prześlizgujemy się nad naszymi kłamstwami niczym politycy, którzy chcą zatuszować nieprzyjemne fakty. Z wierzchu fantastyczna przyjaźń matek i córek, a pod tą warstwą lukru – jad rasowych żmij.

Ze względu na sporą liczbę bohaterów potrzeba trochę czasu na wdrożenie i połączenie relacji, jakie ich łączą. Najlepiej nie robić dłuższych przerw w czytaniu, gdyż można wypaść z rytmu i zapomnieć, kto był czyją córką i czym się zajmował. Cała fabuła płynie wartko, są pewne zwroty, które pobudzają ciekawość czytelnika, intryga również ciekawie zaplanowana i poprowadzona, zakończenie zaskakujące, ale…

Czuć, że książka ma kilku ojców, choć w tym wypadku kilka matek. Całość składa się z dziesięciu rozdziałów. W każdym z nich wydarzenia zostają przedstawione z perspektywy każdej z matek. Autorki podzieliły się bohaterkami tak, że Paris opowiada historię z punktu widzenia jednej, Hannah drugiej itd. I te różnice w stylu między rozdziałami są wyczuwalne. Bardzo przyjemnie czytało mi się rozdziały napisane przez B. A. Paris (co daje nadzieję, że autorka wraca na dobre tory), tak przy Clare Mackintosh szło mi lekko opornie. Autorka stosowała sporo wtrąceń, opisów, które tylko niepotrzebnie spowalniały całość.

Nie jest to zła historia. Całość wypada dobrze. Jedne autorki pokazały się z dobrej strony i ta współpraca z pewnością im się przysłuży, inne straciły, gdyż na tle koleżanek wypadły nieco gorzej. Mimo wszystko książkę jako lekki thriller mogę Wam polecić.