Zło budzi się wiosną recenzja

Czytając ostatnio niezwykle popularne w Polsce skandynawskie kryminały można dojść do wniosku, że Skandynawia jest jak zeszłoroczna pisanka. Z zewnątrz piękna i błyszcząca, ale wystarczy zdrapać odrobinę farby, przekuć cienką skorupkę a wypłynie cuchnąca, obrzydliwa maź. Wystarczy przypomnieć sprawę Breivika. Taki tez obraz kreśli Mons Kallentoft. W „Zło budzi się wiosna” już po raz czwarty mamy okazję śledzić działania komisarz Malin Fors.
Jest maj 2010 roku, kryzys finansowy dotarł nawet do bogatej Szwecji, Malin zmarła matka. Kiedy komisarz stoi nad trumną w mieście dochodzi do wybuchu. Bomba pozostawiona u drzwi banku zabija pięcioletnie bliźnięta i ciężko rani ich matkę. Nieudany napad na bank, zamach terrorystyczny, prowokacja ugrupowań lewackich czy zwykłe zabójstwo. Czy Szwecja musi drżeć w strachu przed kolejnymi eksplozjami. To tylko część pytań na które piękna pani komisarz musi znaleźć odpowiedzi. Szukanie nie będzie proste, tym bardziej że Malin wciąż nie doszła do porozumienia sama z sobą. Jej życie osobiste się sypie, a pięćset kilka dni trzeźwości jeszcze nie oznacza, że alkoholizm to tylko przykre wspomnienie. Więcej o fabule nie napiszę, wszak to kryminał i każda dodatkowa informacja mogła by zepsuć przyjemność czytania. W warstwie fabularnej jak zawsze u Kallentofta jest w porządku. Jak zawsze są też głosy ofiar podpowiadające prowadzącej śledztwo. Mamy kilka intrygujących zwrotów akcji, kiedy już prawie wydaje się że znamy odpowiedź okazuje się że to ślepy tor. Czyta się szybko i z dużą przyjemnością.
Jednak sprawnie przeprowadzona fabuła dla autora jest tylko pretekstem do szerszej refleksji. Refleksji o zróżnicowaniu materialnym, o przerażających różnicach pomiędzy bogatymi i biednymi. Dużo tu o chciwości, o chęci posiadania dla samego posiadania i o zwykłej pazerności. Z drugiej strony widzimy dno, bezdomność. Ten kontrast jest bardzo wymowny. Kolejnym bohaterem jest właśnie kryzys. Tu wiązany głownie z utrata poczucia bezpieczeństwa socjalnego. Bezrobocie i jego konsekwencje, wyraźna radykalizacja nastrojów, zwłaszcza wśród młodych ludzi. Koniec cudu państwa opiekuńczego jakim była, a dla niektórych nadaj jest Szwecja. I to właśnie o tym procesie jest książka. Tyle tylko, że zdajemy sobie z tego sprawę dopiero po zakończeniu czytania. Na tym polega tu maestria autora, że pod płaszczykiem kryminału opowiada o końcu pewnej epoki, umownie nazwijmy ją epoką wszelkiej szczęśliwości i związany z tym końcem cały zespół lęków właściwy dla pokolenia nie pamiętającego czasu biedy.
Książka jest więc nie tylko sprawnie napisanym kryminałem ale i ważnym głosem na temat Szwecji AD 2010. Dwie korzyści w cenie jednej, bawiąc uczyć czyli to wszystko co rozumiemy pod umowną nazwą skandynawski kryminał. Ze wszech miar polecam.