Ciemność recenzja

Bohater "Ciemności" ucieka w góry, by tam w samotnej chacie, spędzić święta Bożego Narodzenia, odpocząć od żony, skupić się na pracy, pisaniu scenariusza serialu, a także zastanowić się nad swoim małżeństwem i życiem.

Cała akcja rozgrywa się w przeciągu pięciu dni. Wszystko komplikuje się drugiego dnia pobytu bohatera w górach, gdy nagle... traci on wzrok. Od tego momentu wraz z bohaterem przeżywamy najgorszy koszmar w jego życiu.

Zakończenie powieści jest jeszcze bardziej zaskakujące, zwalające z nóg można wręcz powiedzieć.

Od dzieciństwa nie znoszę ciemności (obok owadów i burzy stanowi jedną z głównych moich fobii, lęków, zwał jak zwał), dlatego czytanie tej książki było dla mnie podwójnie przerażające. Bałam się za siebie i za bohatera. Pamiętam jak podczas studiów byliśmy z grupą w Warszawie na Niewidzialnej Wystawie, miało nam to uzmysłowić jak na co dzień wygląda życie osób niewidomych, z jakimi trudnościami muszą się mierzyć, rzucona w CIEMNOŚĆ, tak właśnie w taki mrok, który najlepiej oddają wielkie litery, na początku myślałam, że umrę z przerażenia, koleżanki mogą potwierdzić 😂😂 gdy znika zmysł wzroku, wyczulają się pozostałe zmysły, wszystkie dźwięki, szmery, dotyk (zaaranżowane przez organizatorów) przyprawiały mnie o palpitacje serca, podejrzewam, że krzyczałam najgłośniej z całej grupy 😂😂, zwykłe przejście z chodnika na jezdnię (zaaranżowany przez organizatorów spadek, zmiana wysokości) wydawał się zejściem w przepaść, a przecież gdy się widzi to nic wielkiego prawda? Z każdą minutą w tych ciemnościach i dzięki obecności koleżanek obok mnie, uspokajałam się i mogłam wytężyć słuch, dotyk, poczuć się jak niewidoma, choć cały czas miałam odruch, by włączyć światło, i łapałam się na tym, że szukam włącznika, to była taka ciemność, że traciłam orientację czy mam otwarte oczy czy nie, było to bez różnicy. Było to niesamowite przeżycie, przerażające, wstrząsające i uczące empatii. Bo przecież tak wygląda każdy dzień ludzi niewidomych. Ta ciemność przeraża. Dlatego czytając "Ciemność" doskonale mogłam wczuć się w emocje bohatera, w jego panikę, strach, przerażenie. Tu prócz ciemności dochodzi jeszcze narastający głód, pragnienie, chłód, które powoli zabijają bohatera i doprowadzają go wręcz do obłędu.

Przerażająca książka, która długo zostanie w mojej głowie, tak jak wizyta na Niewidzialnej Wystawie. Polecam zdecydowanie!