Villa Mirabella recenzja

Po kolejną powieść Petera Pezzellego „Villa Mirabella” sięgnęłam gdyż zauroczyła mnie „Kuchnia Franceski” tego autora (moja recenzja http://sladami-ksiazki.blogspot.com/2012/01/miosc-przyjazn-gotowanie-czyli-kuchnia.html ). Nie rozczarowałam się. Ta książka co prawda nie dorównuje swojej poprzedniczce, utrzymana jest w troszkę innym klimacie, ale niesie podobne przesłanie.
Główny bohater to Jason Mirabella. Gdy go poznajemy jest akurat na życiowym zakręcie. Stracił dobrze płatną pracę, nie ma pieniędzy, ani żadnych perspektyw na znalezienie innego zajęcia. Lubił to co robił, kochał luksus i szastanie pieniędzmi. Trudna sytuacja zmusiła go do podjęcia ostatecznej decyzji o powrocie do domu rodzinnego. Z ciepłego Los Angeles trafił w sam środek zimy w Nowej Anglii w Rohde Island. Rodzina, a szczególnie ojciec, przyjmuje go z otwartymi ramionami. Brat i siostra co prawda nie do końca mogą się pogodzić z faktem, że ojciec chce wciągnąć Jasona do rodzinnego biznesu, czyli pensjonatu, ale z czasem akceptują jego decyzję. Początkowo Jason również nie może się odnaleźć w nowym środowisku. Tęskni za blichtrem Los Angeles, a jednocześnie dręczą go wspomnienia tragicznych wydarzeń, które doprowadziły go do powrotu do domu. Bardzo pozytywnie wpływa na niego poznanie Claudii – młodej artystki, w której powoli się zakochuje. Częściowo to również ona przyczyniła się do jego przemiany dając mu bodziec do podjęcia próby uporania się ze swoimi demonami. Kolejną wskazówkę daje mu ojciec – człowiek niesłychanie mądry i taktowny. Gdy w pensjonacie wybucha pożar, Jason pragnie odwdzięczyć się rodzinie za pomoc okazaną mu w trudnych chwilach i ostatecznie decyduje się na pozostanie w domu na stałe. Jednak ojciec, wbrew samemu sobie każe mu wracać do Los Angeles. Tak też się dzieje. Chłopak wraca do Kalifornii, otrzymuje korzystną ofertę pracy, spotyka się z byłą dziewczyną i … coraz bardziej czuje, że to jednak nie jego bajka. Demony powoli znikają, a ostatecznie rozwiewa je rozmowa z Amandą – kobietą, z którą jak mu się wydawało, chciał spędzić życie. Jeszcze tego samego dnia Jason z lekkim sercem wsiada do samolotu i wraca do domu.
Podobno w życiu właśnie tak jest. Wszystko co nam się przydarza dzieje się z jakiegoś głębszego powodu. Każde wydarzenie jest jakby puzzlem w układance naszego życia. Cała sztuka polega na tym aby umieć „włożyć” go w odpowiednie miejsce. Jason trafił na wspaniałych ludzi, którzy mu w tym pomogli. Mam tu na myśli jego ojca Giulia i dziewczynę Claudię.
Książkę polecam wszystkim zagubionym i szukającym sensu życia.

recenzja pochodzi z mojego bloga http://sladami-ksiazki.blogspot.com/