Głos przeszłości recenzja

Zabieram Was na spacer po Warszawie. Dobrze się przygotujcie, bo będzie to podróż w czasie. Przeżyjemy miłość, rozstania i prawdziwe piekło.

Urokliwe uliczki, do których dzisiaj wzdycha się tęsknie, wpatrując się w stare fotografie. Piękne kamienice, uliczny gwar, dorożki… cwaniaczek z pętkami kiełbasy i słoniny pod płaszczem, handlarze i kieszonkowcy. Zaczynamy naszą wycieczkę po Warszawie. Jest rok 1942.

Podróż, w którą zabiera nas Zbigniew Zborowski, a właściwie narrator „Głosu przeszłości” zaczyna się mocnym akcentem – wyrokiem, który ma wykonać żołnierz AK – Jerzyk. Ręce mu drżą. To jego pierwszy raz. W tłumie ludzi, w gwarze miasta, ma dokonać się sąd nad zdrajcą. Nie wszystko jednak idzie tak, jak to sobie zaplanował. Jerzyk, choć przyjdzie mu grać rolę hardego esesmana i wykonać niejedną trudną misję dla AK, tak naprawdę wydaje się dość kruchym chłopakiem, który stara się dowieść swojej siły. Pech (a może szczęście?) chciał, że jego drogi przecinają się ze ścieżkami pewnej żydówki. Cyla jest piękna. Zakochuje się w niej od razu, choć długo z tym uczuciem będzie walczył i pójdzie po nią aż do obozu. To jedna z historii, którą poznajemy w książce.

Z odległej przeszłości, którą znamy jedynie z opowieści, o ile mamy to szczęście i znamy bohaterów tamtych czasów, przenosimy się do współczesności. Jest rok 2017, w Warszawie grasują czyściciele kamienic, starsza Pani – Eleonora zostaje eksmitowana. Hamer, recydywista, którego skórę zdobią (albo raczej szpecą) tatuaże, kupuje starą komodę. Zaczyna nowe życie, choć z jego osobowością borderline nie jest to takie proste. Pracuje w hospicjum, gdzie spotyka Lusię. Dziewczyna cierpi na nowotwór, który sprawia, że powoli umiera. Ma jednak jedno marzenie, które koniecznie chce zrealizować. Hamer musi jej w tym pomóc.

Trzeci wątek opowieści z przeszłości łączy zarówno jedną, jak i drugą rzeczywistość. To historia potwornego mordercy, który zwabiał młode kobiety do piwnicy. Tam ginęły w okrutnych męczarniach. I chociaż wydawało się, że już wiemy, kim jest słynny Golem, nieustannie wymyka nam się z rąk. Mordował w latach czterdziestych, ale i współcześnie pojawiają się ofiary, które do złudzenia przypominają właśnie o tamtych wydarzeniach.

Właśnie tak określiłabym tę książkę. Chociaż nie jest o niej bardzo głośno, zdecydowanie zasługuje na uwagę. Narrator cudownie odrysowuje piękno warszawskich uliczek, gwaru miasta. Chce się wziąć udział w negocjacjach i sprzedać lakierki za niekartkowy chleb, jeszcze raz spojrzeć na cudowny zegarek cebulę i poczuć ten niesamowity klimat. Ale tuż obok jest getto, cierpią ludzie. A do tego grasuje groźny morderca. Warszawa z „Głosu przeszłości” przytula, ale jednocześnie budzi przerażenie.