Stara Słaboniowa i spiekładuchy recenzja

Stara Słaboniowa rzuciła na mnie urok :) Nie mogłam się oderwać od lektury i mam nadzieję, że autorka nie spocznie na laurach i spłodzi coś jeszcze, coś równie niesamowitego jak historia Słaboniowej.
Ależ to było dobre, jakże inne, fascynujące, nieszablonowe i trudne do zakwalifikowania. Taka mieszanka wybuchowa kilku rodzajów literackich, trochę tu fantasy, obyczaju, pewnie nawet i kryminał by się tu jakiś znalazł, jakby się kto mocno uparł  😊 Ale przede wszystkim to historia starek kobiety, która dawno już przestała liczyć ile ma lat, a której śmierć jeszcze nie chce zabrać do siebie. A śmierć, cóż... gdyby przyszła do mnie w postaci, w której przyszła do Sabłoniowej, ja nie miałabym nic przeciwko 😁
A tak serio, ja uwielbiam wszystko, co nie z tego świata a w dodarku okraszone dużą dawką humoru. Tu miała wszystko, małą wioskę pełną przesądów, które jak się okazuje nie do końca są przesądami. Mamy do czynienia ze wszystkimi znanymi nieznanymi upiorami. Są Południce, są zmory, strzygi, jest nawet sam Lucyfer. I niech nikt mi nie mówi, że ich nie ma :) Są, tylko nie każdy jest zdolny do tego, żeby widzieć. Stara Słaboniowa widzi. Czy to dar czy przekleństwo?
Ech, wsi polska...
Uwielbiam.