Ala Makota. Maksymalnie ja. Tom 1 recenzja

Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę miała okazję przeczytać swoisty prolog do właściwej „Ali Makoty”, którą uwielbiałam jako młode dziewczę wchodzące w okres buntu (który do tej pory mi nie przeminął) i piszące własny dziennik. Okazja nadarzyła się szybko, bo dokładnie tydzień temu. Wracałam z randki z panem D. i wstąpiłam do mojego raju na ziemi, czyli miejskiej biblioteki.
Mimo moich dwudziestu dwóch lat wlazłam w dział dla młodzieży i znalazłam obie części zapisków Ali. Nie musiałam się dłużej zastanawiać, porwałam je z półki i podałam bibliotekarce. Jakbym mogła to już w drodze do domu zabrałam się za czytanie, ale padało, więc czytanie musiało poczekać.

Akcja powieści zaczyna się pierwszego stycznia, w Nowy Rok. Czytelnik szybko poznaje (jeśli nie poznał wcześniej) Alę i jej rodzinę – dwóch braci: Roberta i Jacka oraz rodziców: tatę pracującego na uczelni (coś mi się wydaję, że ma on coś wspólnego ze znienawidzoną przeze mnie gramatyką) i mamę, której ukochanym zajęciem są wieczne rozmowy telefoniczne z ciotką rodzeństwa i żalenie się jakie to ona ma ciężkie, niesprawiedliwe życie.

Powieść to dziennik Ali, która opisuje w niezwykle zabawny, ale też i banalny sposób swoje przygody, które dla mnie były niesamowitym powrotem do czasów, gdy sama byłam uczennicą piątej klasy i razem z koleżankami miałyśmy niesamowite pomysły na zabicie nudy długich przerw, lekcji, których nie znosiłyśmy, czy wolnym czasem po lekcjach.
Nie raz przy lekturze parsknęłam śmiechem. Sprawiła to treść (nie ma to jak wynoszenie keczupu z McDonalda, prawda?), jak i przezabawne rysunki. Nie przypominam sobie, by w poprzednich częściach występowały takie urocze karykaturki.
Oczywiście, zapiski Ali opatrzone są cytatami niekoniecznie znanych osób, co sprawia, że nagle akcja nabiera całkiem innego znaczenia.

Mogłabym zdradzić kilka faktów z życia najmłodszej z Makotów, ale nie zrobię tego. Nie chcę zabierać nikomu przyjemności lektury, która tak cudownie nadaje się na długie zimowe wieczory (bądź wieczór). Nie pozostaje mi nic innego jak zaprosić do lektury młodszych i tych starszych czytelników, którzy na pewno od czasu do czasu chcieliby sobie przypomnieć szkolne lata.