Upiory recenzja

Z Jo Nesbø spotkałam się dopiero drugi raz. Sięgając po "Pierwszy śnieg", byłam bardzo ciekawa, co mnie czeka. Okładka ciekawa, opis ciekawy, recenzje dobre... A ja? Zachwycona. Co czułam, po przeczytaniu "Upiorów"? Byłam (i wciąż jestem) po prostu pod wrażeniem.

"Upiory" to pierwsza powieść, od której nie mogłam oderwać się ani na chwilę. Owszem, bywały książki, że czytałam je z zapartym tchem, jednak przy tej aż się dusiłam! Z każdą stroną moje serce biło mocniej, a w głowie kłębiło się mnóstwo pytań. I gdy myślałam, że już wszystko zostało wyjaśnione, pojawiały się nowe okoliczności, które utwierdzały mnie w przekonaniu, że jednak się pomyliłam...

Harry Hole... Kiedyś tam pracował w policji. Kiedyś tam mieszkał ze swoją partnerką i jej synem. Kiedyś tam wierzył, że może mieć szczęśliwe życie i kochającą rodzinę. Teraz należy do klubu AA i nie mając uprawnień, a jedynie kilku przyjaciół, wciąż rozwiązuje zagadki morderstw. A szczególnie tą jedną.

Postać Hole'a zaintrygowała mnie. Potrafił radzić sobie w każdej sytuacji, znaleźć to, czego nikt inny nie widział, w dobrym momencie znaleźć się w odpowiednim miejscu, nawet, jeśli polegał wyłącznie na intuicji. I racjonalnym myśleniu. On nie bawił się w jakieś podchody. Starał się być prostolinijny, a jeśli nachodziła taka potrzeba, wziąć kogoś pod włos.

Jednak jak każdy miał też wady. Jedną z nich było to, że zaufał nie temu, komu trzeba. Mimo że surowo za to zapłacił, wiele też zyskał. Ale to, co zyskał, niestety nie było mu wcale przydatne, a zaspokoiło jedynie ciekawość. Ponadto zdarzało mu się zatracić we wspomnieniach i uczucia, które starał się wyprzeć, powracały, co nie pozwalało mu normalnie funkcjonować.

Nie był idealny. Nikt nie jest. Jednakże postać Harry'ego stała się moją ulubioną postacią, za co gratuluję Nesbø.

O czym jest sama powieść? Morderstwo, granie na uczuciach, zagadki, mylne tropy, coś, czego wcale nie ma... Tak można określi "Upiory". Przynajmniej ja tak to określam. A, no i świat ludzi, którzy nie potrafią żyć bez narkotyków. Jo świetnie opisuje, do czego może posunąć się człowiek na głodzie oraz jak ważna jest dla niego nawet najmniejsza działka. Bo przecież ważniejsze jest uzależnienie, a nie własna siostra, prawda? Z takiego właśnie założenia wyszedł jeden z bohaterów.

To nie jest zwykła powieść kryminalna jedynie z dreszczykiem emocji. Ona pozwala nam spojrzeć inaczej na świat i na to, jak mało potrzeba, aby skończyć na dnie. Dlatego sądzę, że jest godna polecenia każdemu.

„Życie uczy niewielu rzeczy oprócz tej jednej. Nie ma drogi powrotu.”