Upiór z sąsiedztwa recenzja

„Przestali postrzegać się wyłącznie jako bierną grupę, którą łączy wspólna tajemnica. W końcu zauważyli drzemiącą w ich zbiorowości siłę, zaczęli patrzeć na siebie jak na zgrany zespół, który przy odrobinie wysiłku faktycznie mógł zmienić świat. Biła od nich duma.”*

Oni tylko chcieli żyć normalnie, chcieli muc nie ukrywać swojej prawdziwej natury. Marzyli o tym by ludzie na ich widok nie uciekali z wrzaskiem i się ich nie bali. Gdzie stwierdzenie, że nie ocenia się po wyglądzie. Właśnie oprócz niego nic ich od ludzi nie różni, czują, jedzą, oddychają... tak jak my.

„Upiór z sąsiedztwa” to kontynuacja serii Monster High. Kontynuacja zaczyna się zaraz po tym jak skończył się pierwszy tom. Frankie Stein ma szlaban na wszystko, a RAD-owcy są w wielkim niebezpieczeństwie ze strony normalsów. Okazuje się jednak, że nie wszyscy ludzie są tacy sami i Frankie zdobywa dwóch sprzymierzeńców, Melody i Brett. Ta dwójka zakłada grupę NUDI i zamierza pomóc RAD-owcom przekonać normaliów do dania im szansy.
Stein nigdy by nie pomyślała, że znajdzie tyle sprzymierzeńców w swoich działaniach. Członkowie NUDI i RAD-owcy muszą znaleźć sposób by przekonać ludzi do tego by potwory mogły żyć normalnie bez ukrywania swoich osobowości. Brett wpada na pomysł by nakręcić o nich reportaż z wywiadami. Przeprowadzane rozmowy miały być anonimowe dla bezpieczeństwa wypowiadających się. Niestety nie wszystko idzie po ich myśli...
Jest jeszcze jeden problem, z którym musi sobie poradzić Melody. Jej była przyjaciółka Bekka zdobyła nagranie jak chłopak Mel przemienia się w DJ Hide’a. Musi coś wymyśleć tak aby Bekka nie pokazała tego filmiku.
Czy grupie walczących o równouprawnienie uda się osiągnąć swój cel? A może ktoś pokrzyżuje ich plany? Czy RAD-owcy dobrze zrobili ufając ludziom? Czego dowie się Mel? Czy reportaż zostanie wyemitowany?

Przyznam, że początkowo miałam obawy co do tej części. Dużo w niej Cleo córki Faraona. Jest to rozpieszczona i zapatrzona w siebie nastolatka, która robi wszystko by było po jej myśli... Jakoś jednak przebrnęłam kilka pierwszych rozdziałów i cieszę się z tego powodu bo dalej jest już ciekawiej i nawet lepiej niż pierwszy tom. W „Upiorze…” dzieje się więcej i jest ciekawiej. Akcja toczy się płynnie. Nie ma już tylu zbędnych dialogów. Tylko rozczarował mnie ostatni rozdział.
Bohaterowie raczej się nie zmienili od ostatniego czasu. Frankie jest pełna nadziei, że uda się jej dopiąć swego. Cieszy się, że jest koś kto chce jej w tym pomóc. Cleo jak to córka Fraona. Młodzi są pełni zapału i wiary i nawet niektórzy dorośli już bardziej przychylni planowi Stein.
Książkę czyta się szybko i nawet przyjemnie. Rozdziały są krótkie i tak naprawdę nie zauważa się kiedy „Upiór…” jest już przeczytany. Harrison pisze językiem nieskomplikowanym i łatwym w odbiorze. Polecam!

*str. 219