Brzemię recenzja

Bałam się co to będzie… Agatha Christie, którą dobrze znam jako Mary Westmacott - w formie obyczajowej lektury.
Nie spodziewałam się, że BRZEMIĘ to lektura o egzystencji życia, jaką ciągle poszukuje człowiek. Pisarka stworzyła obraz silnej siostrzanej miłości, skłonnej do wielu poświęceń w imię wszystkiego.
Autorka nie zanudza nas niepotrzebnymi wątkami, nie bawi się z nami w kotka i w myszkę, za to „prowadzi nas za rękę” pokazując, że w tej całej historii chodzi o głębszy sens.

Agatha Chritie bardzo mocno zarysowała sylwetki, jakie mieliśmy okazję poznać.
Laura chociaż zaborcza siostra, to jest w stanie wyrzec się samej siebie.
Shirley postać samolubna, wiecznie niezadowolona z życia, typowa męczennica, która nie wie czego chce.
Rodzice, którzy powinni kochać wszystkie swoje pociechy tak samo, a jednak ewidentnie robili wyjątki. (Tak, kochani, pani Christie widocznie też nie wierzy, że każde dziecko w rodzinie jest sobie równe).
Pan Baldock, dla mnie postać znakomita. Ileż się wyśmiałam przy ciętych ripostach i bezczelnych uwagach tego starego, zgorzkniałego kawalera.

Całą powieść czyta się niezwykle lekko, bez ciężaru niestrawności na żołądku. Książka jest pełna mądrości i zawiera w sobie niebywałą puentę - nie możemy przeżyć za kogoś życia, chroniąc od bezwzględnego losu.