Skąd jest Pola? recenzja

Skąd jest Pola? to opowieść o kontrastach, tolerancji, przyjaźni, strachu przed nieznanym i tak naprawdę o nas samych. Główna bohaterka jest dziewczynką, która przeprowadza się z wielkiej metropolii do małego miasteczka. Nie dość, że jako nowej osobie, która nikogo nie zna, jest jej ciężko to problemów dodaje jej inny kolor skóry, warkoczyki i dosyć ekscentryczni rodzice.
Pomimo, że przyjęta jest dosyć ciepło, to zderza się także z małomiasteczkowymi kompleksami i stereotypami. Padają nieprzyjemne słowa jak np. murzyn, czy zarzuca jej się brak znajomości języka polskiego - tylko przez kolor skóry.
Pisałam to już kilkukrotnie i napiszę ponownie; cenię sobie książki z Wydawnictwo Skrzat za formę dydaktyczną. W prostych opowieściach ukryte są życiowe lekcje. Tym razem nie jest inaczej. Skąd jest Pola? Uczy, że nie ma jednego prawidłowego wzoru na bycie Polakiem i że każda osoba jest piękna w swojej indywidualności. W postaci symbolicznej Kasi zamknięte są kompleksy, stereotypy i strach przed nieznanym. Kasia jest symbolem, że ludzie, którzy się boją i cierpią, potrafią też ranić innych. Ta historia otwiera oczy na uczucia i potrzeby innych, wielokrotnie sprowadzając czytelnika na manowce - pisarka umiejętnie żongluje zwrotami akcji, sprawiając, że czytelnik sam popada w sieć swoich uprzedzeń.
Autorka często zdrabnia pieszczotliwie imię Poli na Polka. Myślę, że to zabieg celowy i ma za zadanie w sposób podświadomy naprowadzić czytelnika na tor, że Polacy są różnorodni i mogą mieć całkiem egzotyczne korzenie. Oprócz wartości człowieka, udaje jej się także wpleść w swoją opowieść motyw dobra zwierząt, przyjaźni z nimi i konieczności dbania o ich potrzeby.
Jednym z ważniejszych przesłań jest informacja,że to nie więzy krwi, są najważniejsze, a rodziną mogą być wszyscy Ci, którzy patrzą w tę samą stronę i wyznają podobne wartości. Zmiany są trudne, ale nieuniknione. Tylko otwartość, wrażliwość i rozmowa sprawiają, że można je przeżyć, a kto wie, może przyniosą same dobre rzeczy?