Uczeń recenzja

 

"Uczeń" to zaledwie drugi tom cyklu, a już zmusza mnie do zmiany zdania na temat samej konstrukcji zdarzeń. O ile przy "Ciemnych sekretach" byłam zmuszona napisać, iż rozwleczona część kryminalna dała mi się we znaki i zwyczajnie znużyła, tak tym razem szerokie rozpisywanie się o seryjnym mordercy, rozciąganie w czasie poszczególnych zdarzeń, a do tego nadmienianie o prywatnych relacjach Bergmana z kobietami, jak i zgrzytów w zespole Krajowej Policji Kryminalnej jest uzasadnione i płynnie wynika jedno z drugiego. Zarówno to, co dzieje się w ramach śledztwa na komendzie, jak i przemyślanie zbudowana postać Edwarda Hinde, grającego rolę postaci centralnej oraz wprowadzenie równoważącej obcesowość Sebastiana Ellinor, stawia tę historię zdecydowanie wyżej od poprzedniego tomu. 
W pierwszym tomie rzucało się w oczy również to, iż ekipa policyjna nie była sumiennie opisana. Postaciom nie nadano charakterologicznego sznytu. Najważniejszy był wówczas Sebastian Bergman i w zasadzie reszta się nie liczyła, co doskonale podkreślał sposób, w jaki psycholog odnosił się do śledczych. Teraz, mimo iż nie był witany przyjaźnie oraz warunki dochodzenia nie sprzyjały temu, to mógł liczyć na współpracę w ramach ujęcia przestępcy. Zszedł nieco z planu pierwszego, dzięki czemu mogliśmy się lepiej przyjrzeć Vanji i jej relacjom z Billym oraz rozdarciu Ursuli i zaangażowaniu Torkela.

Autorzy wymyślili sobie specyficzny charakter dla morderstw rytualnych, który wypadł mimo wszystko autentycznie. Szczęśliwie tym razem nie zapomnieli o wszystkich swoich bohaterach podkreślając nie tylko ich rolę, ale również możliwe konsekwencje ich działań, aroganckie postępowanie lub czystą głupotę. Świetnie ujęte mechanizmy działania Hinde, jak i jego sposób manipulowania otoczeniem. Obraz psychopaty zasługuje tu na docenienie. 
Jednak znów jest się czego czepiać. To co dzieje się w ostatnich scenach przed ujęciem sprawcy jest dość ograną sytuacją przedstawianą w kryminałach. A jest przecież więcej momentów, w których łatwo przewidzieć co się wydarzy. Jeszcze wyczuwam niedopracowanie, jako takie chodzenie na skróty. Na osłodę mamy zabawnie wypadające relacje jakie zaczynają się tworzyć między Ellinor, a Sebastianem. Charakter prowadzonej sprawy, jak i postać kobiety mają duży wpływ na psychologa. Czyżby to początek metamorfozy, jaką przejdzie w kolejnych tomach Bergman?

Wielowątkowość "Ucznia" nie wytrąca z rytmu, a nadaje mu dynamiki. Co nie zmienia faktu, że i tym razem można, by nieco okroić fabułę ze zbędnych rozdziałów. Mimo łatwo dostrzegalnych niedociągnięć fabuła jest o wiele ciekawiej poprowadzona niż 
to miała miejsce w przedniej części. Idąc za ciosem powinnam teraz oczekiwać od Hjortha i Rosenfeldta rewelacyjnej kontynuacji. Ale czy aby "Grób w górach", dla odmiany, nie przyniesie rozczarowania? Taka ze mnie optymistka;)