W matni strachu recenzja

„Zapomniany W matni strachu” to druga część historii Patryka Kamińskiego, który smaku groszku to chyba nie zapomni do końca życia. Jeśli jeszcze nie czytaliście pierwszej części, to koniecznie musicie nadrobić, bo może być Wam ciężko w połapaniu się przy niektórych wątkach.

Adrian Bednarek swoimi książkami, nieraz pomieszał mi w głowie. Za każdym razem, sama jestem zaskoczona, że jego historie tak bardzo mi się podobają, pomimo tego, że główni bohaterowie do normalnych nie należą. I właśnie to wyróżnia autora, spośród wszystkich innych thrillerowców. Jego psychopatów nie sposób nie polubić, pomimo czynów jakich się dopuszczają. Tak samo było w przypadku „Zapomnianego”. Każda postać występująca w tej historii, ma zdecydowanie nie po kolei w głowie, przez co każda strona książki jest nie lada zagadką dla czytelnika. Tutaj nie wiadomo czego można się spodziewać, a każdy jest tu do tego stopnia nieobliczalny, że nieraz na moich plecach pojawiły się ciarki. Pierwszy tom wciągnął mnie całkowicie, było w nim masę wstrząsających i makabrycznych wydarzeń, a niektóre opisy do najsmaczniejszych nie należały. Tym razem, mam wrażenie, że akcja się trochę uspokoiła i było zdecydowanie mniej makabry, ale pomimo to niektóre wydarzenia doprowadzały mnie do wstrzymywania powietrza w płucach.

Jędrek Sokołowski ucieka ze swojego więzienia. Kto mu w tym pomaga, dobrze wiecie jeśli czytaliście pierwszą część (jesteście zdecydowanie krok dalej niż nasi główni bohaterowie :P ) O momentu jego ucieczki, życie Patryka i Diany staje pod znakiem zapytania. Oboje będą bali się o swoje życie, jednakże to nie zatrzyma ich przed odnalezieniem go i doprowadzeniem sprawy do końca. Bo przecież gdyby nie Patryk i jego „miękkie serce”, nie byłoby problemu w ogóle. Czy uda im się odnaleźć Jędrka – seryjnego zabójcę, zanim on znajdzie ich? I czy Diana będzie w stanie wybaczyć Patrykowi kłamstwo?

Myślę, że tytuł idealnie odwzorowuje zawartość tej książki. Autor w głównej mierze skupił się na emocjach głównych bohaterów. Strach, który im towarzyszy, odczuwany jest dosłownie na każdej stronie, przez co czytelnik również odczuwa niepokój i niepewność tego, co za chwilę się może wydarzyć. Jeśli o mnie chodzi, to szczerze… były momenty które mi się dłużyły i z niecierpliwością wyczekiwałam, aż zacznie się w końcu coś dziać :/ spodziewałam się czegoś podobnego do klimatu pierwszej części, gdzie wynaturzeń jest zdecydowanie więcej. Ale oczywiście nie mówię, że książka mi się nie podobała, bo autor w świetny sposób poprowadził całą fabułę, wprowadził fragmenty przerażające i szokujące (ale było ich mniej niż w jedynce), a zakończenie było ogromnie zaskakujące. Jednakże nie pogardziłabym, jeśli byłaby bardziej „obrzydliwa”, a poziom niedowierzania osiągnąłby punkt krytyczny :P Pomimo wszystko jestem usatysfakcjonowana z lektury i całą dylogię gorąco Wam polecam!