Mock. Pojedynek recenzja

Mock rozpoczyna studia na uniwersytecie. Tam zmierza się ze spiskiem.

Niedawno przy okazji innej książki pisałam, że w kryminale retro miałam bardzo mało retro, tutaj mam za dużo. Krajewski napisał dla mnie powieść bez kryminału, za to z dużą dozą historii. Dużo pracy, dużo wiadomości, niestety wszystko może dla fanów Krajewskiego, ja niestety mam wrażenie, że autor nie miał pomysłu na historię kryminalną, a potrzebował książkę wydać. Dodatkowo potraktował jako niezbyt rozgarniętych, o czym na końcu opinii.

Całość to historia lat studenckich Mocka, bez pazura, bez tego, co charakteryzuję twórczość pisarza. Mamy, więc studencki Wrocław, opisy uniwersytetu, profesorów, filozoficzne rozprawy, co chwila łacińskie sentencje. Wejście do korporacji, jakbym czytała tak modne ostatnio w literaturze dla młodzieży tajne/poufne wejście do jakiegoś studenckiego domu. Przeplatane to oczywiście podbojami miłosnymi tymi płatnymi. W tle jadło, picie, życie studenckie, ile mu zostaje na jedzenie. Kto lubuje się w opisie pojedynków, znajdzie coś dla siebie, ale kilkanaście stron wyjaśniania co i dlaczego – podręcznik wyszedł, nikt nie zna reguł, żeby opisywać je ja dla ucznia w szkole. Ogólnie książka to pamiętnik, szczegółowy studenckich lat Mocka. Reszta milczeniem.

Z racji zawodowego nawyku, czytam wszystko co jest w książkach. Tutaj skusiło mnie Posłowie. Szok. Dowiedziałam się, że postaci nie mogły być w podanych przez autora latach, przy okazji Mocka, autor podał, że we wcześniejszych powieściach podał inne daty. Ustawa na której opiera się powieść nie istniała. O ile sprawa ustawy pojedynkowej może być fikcją, reszta jest dla mnie drwiną z czytelnika. Zawsze traktowałam pisarza jako źródło wiedzy, potem wertowałam inne pozycje, aby powiększyć informacje teraz mam niechęć. Nie mam nawet ochoty sprawdzać co jest prawdą co jest fikcją – zawiedzione nadzieje.

Ogólnie dla mnie pozycja bardzo słaba, jakbym miała zacząć chronologicznie historię Mocka, to bym na tej pozycji zakończyła. Dla fanów może, dla mnie już nie