Strach stary i nowy recenzja

"-Twe pokolenie i pokolenie twego syna doświadczy zagłady, jakiej nie przetrwaliby niszczyciele. Razem zapłacicie za wasze grzechy i grzechy waszych przodków."

"Strach stary i nowy" to pierwszy tom serii Legendy Archeonu Thomasa Arnolda. Mamy tutaj do czynienia z szeroko rozwiniętą fantastyką, której akcja dzieje się w niezwykle dopracowanym przez autora świecie. Różnorodne postacie, ich kultura, wierzenia i spory religijne to podstawa tej całej historii. Sama treść powieści i działania wykreowanych przez autora bohaterów wielokrotnie skłaniają czytelnika do refleksji. Lecz od czego tak naprawdę to wszystko się zaczęło?

Trwająca setki lat zagłada Archeonu już dawno odeszła w zapomnienie, a ludzie chodzący po niegdyś zbrukanych krwią ziemiach nie zwracają uwagi na to, że historia często lubi się powtarzać. Punktem kulminacyjnym jest jednak spotkanie Rady Dziesięciu zainicjowane przez ówczesnego władcę- króla Embara, który decyduje się wprowadzić w królestwie drastyczne, a dla poniektórych druzgocące zmiany. Przed członkami rady podważa on bowiem istnienie bogów, którzy nie pomogli niegdyś jego synowi podczas cierpienia i choroby. Sytuacja ta to tylko wierzchołek góry lodowej, która miała stać się przyczyną kolejnej zagłady.

"Uciekajcie stąd - usłyszał głos, choć nie padły żadne słowa. Opuśćcie Archeon, gdyż czeka go upadek, z którego się nie podniesie."

Autor przedstawia nam niezwykle mroczną i brutalną historię, w której nieodłącznym elementem jest śmierć i zemsta. Jako czytelnicy przede wszystkim towarzyszymy w wyprawie księciu Aodhanowi, który po upadku miasta stara się rozwikłać zagadkę czarnej śmierci, którą niosą ze sobą Veneni. Mimo tego, że już od samego początku jesteśmy wprowadzeni w bardzo szczegółowo rozbudowany przez autora świat, akcja toczy się niezwykle płynnie i nie ma żadnych niedopowiedzeń. Wielokrotnie czytając książki z tak rozwiniętym światem przedstawionym, miałam problem, by się w tym wszystkim nie pogubić. W tym przypadku jest jednak inaczej i nawet wtedy, gdy przeskakujemy między różnymi wątkami, wszystko zachowuje swój sens.

"Nosisz królestwo w swym sercu, Aodhanie. Płynie ono w twych żyłach. Tak jak krew krąży po ciele, tak ty nieustannie o nim myślisz."

Jak już wcześniej wspominałam- historia ta w pewien sposób skłania do refleksji. Warto się bowiem dłużej zastanowić nad decyzją króla Embara. Czy kierował się on rozumem, a może władzę miały nad nim szaleńcze pobudki? Jak on wyobrażał sobie to, że naród który od wielu pokoleń czcił bogów, nagle porzuci swoją wiarę? Z drugiej jednak strony, był on bardzo stanowczy w swoich działaniach i przekonany co do ich słuszności. Wierzył w to, że ma rację i za wszelką cenę starał się to pokazać. Zapewne kierował nim głównie ból po stracie syna i to, że nie został w żaden sposób wysłuchany przez bogów, akurat wtedy, gdy najbardziej tego potrzebował. Można na tę sytuację spojrzeć od bardzo wielu stron. Jak się jednak okazuje, jego decyzje i działania nie doprowadziły do niczego dobrego.

Szczerze polecam tę książkę fanom fantastyki i nie tylko. Mamy tu także wiele wątków filozoficznych czy też politycznych, więc myślę, że dla każdego coś się znajdzie. Ja z pewnością muszę zapoznać się z kolejnymi tomami.