Skoro już tu jesteśmy recenzja

Poruszająca opowieść o młodych ludziach, którzy uciekli od swojej przeszłości, by rozpocząć życie na nowo. O przyjaźni, która ratuje przed samym sobą. O nadziei, bez której powrót do przeszłości może być morderczy. Bohaterką jest szesnastoletnia Ana, która decyduje się na desperacką ucieczkę od ojca alkoholika.

Autorka, Adriana Kopeć, w mistrzowski sposób prowadzi fabułę, rzucając bohaterkę w wir nieoczekiwanych wydarzeń od samego początku jej tułaczki. To właśnie w pociągu Ana spotyka tajemniczą Elizę i od tego momentu rozpoczyna się szalona podróż po Polsce, pełna nieprzewidywalnych zwrotów akcji, dzięki którym lektura tej książki staje się niezwykle wciągająca. Bohaterowie są autentyczni, a ich emocje i walka z przeszłością są bardzo istotne. Autorka porusza ważne tematy, takie jak przyjaźń, relacje międzyludzkie i radzenie sobie z demonami z przeszłości.

Książka ta to nie tylko historia o ucieczce od przeszłości, ale także o odwadze, determinacji i dążeniu do lepszego jutra. Jest to opowieść o młodzieży, która mimo przeszkód nie traci woli walki i usiłuje znaleźć swoje miejsce pod słońcem.

„Skoro już tu jesteśmy” to doskonały debiut Adriany Kopeć, który przyciąga uwagę wielu odbiorców: od młodzieży po dorosłych czytelników. Niesamowita historia o odwadze, determinacji i dążeniu do lepszego życia, a także o nieoczekiwanych sojuszach i przyjaźni, które potrafią odmienić losy bohaterów. To lektura, która pozostanie w sercach czytelników na dłuższy czas — przypomina, że ​​mimo niepowodzeń i przeciwności losu, zawsze jest jakaś nadzieja na lepsze jutro, lepszą przyszłość. Nadzieja umiera ostatnia!

Warto pamiętać, że ludzka siła drzemie nie tylko w jednostkach, ale także w relacjach międzyludzkich.