Małż recenzja

Po lekturze tej książki, najtrudniejszym okazuje się wydać na jej temat opinię. Dlaczego? Bo jednocześnie mnie pociągała i odpychała. W równym stopniu bawiła i wzruszała.

Ironiczny, bezkompromisowy i bardzo ludzki, niedoskonały obraz Magdy, z całą pewnością daje do myślenia. Za sprawą jej dylematów zaczynamy zastanawiać się nad własnym życiem, nad własnym dopasowaniem, nad ramami, w których tkwimy.

Magda tkwi w związku, w którym już od pewnego czasu nie odnajduje siebie. Narzeczony przestaje ją zauważać, skupiony na własnej karierze. W momencie kiedy to ona szanse na tę karierę traci. Dlaczego? Bo jest kobietą.

Bo kobieta ma swoje miejsce w społeczności. Oczekiwania do spełnienia. Konieczności bycia żoną mimo wszystko, matką bo tak trzeba, panią domu bo wypada. Tylko Magdzie już nic nie wypada z tego rozrachunku. Doświadcza niezrozumienia, nawet ze strony najbliższych. Bo przecież goście już zaproszeni. Bo krawat kupiony, restauracja opłacona - nie wypada. Brak miłości? Fanaberia. Trzeba być odpowiedzialnym, dopasowanym - nie zakochanym czy kochającym. Miłość to mrzonka, wymysł młodych ludzi. W pewnym wieku już nie wypada się nią zasłaniać. W pewnym wieku trzeba zamknąć oczy na szminkę na koszuli. Nie trzeba widzieć. Trzeba być jak inni. Tylko Magda jest buntowniczką.

Poszukiwania miłości prowadzą ją w ramiona żonatego mężczyzny. Nie potrzebuje przecież wiele, tylko tej odrobiny miłości. Krótkiego "przyjedź". Zgadza się na układ, mimo że nie czuje się "tą drugą". Wysłuchuje o problemach małżeńskich, reaguje na propozycje. Czerpie z chwil wyrwanych tej pierwszej. Tej, do której on zawsze wraca.

Z każdej strony dopada ją ostracyzm i niedopasowanie do ram. W rezultacie traci swoją twarz i to ją najbardziej pragnie odzyskać. Na różne sposoby, mniej lub bardziej destrukcyjne.

Magda nie uznaje kompromisów. Nie korzysta z "dobrych" rad. Stara się znaleźć własną drogę. Własny obraz, sposób na samotność i opuszczenie. Własny obraz kobiecości, który nie będzie obarczony wiecznym musizmem.

Książka ta jest napisana dosadnie, z zastosowaniem bezkompromisowego języka. Porusza kwestie wstydliwe, bolesne, trudne. Jedne w sposób ironiczny, inne obrazowy. Bez silenia się na metafory, nazywając zachowania wprost.

A co do zakończeń, nie wiem które bym wybrała. Nie jestem też pewna, że ten wybór w ogóle istnieje. Albo kiedykolwiek istniał.