Wyspa dla dwojga recenzja

Przekonałam się do opowiadań. Zbiór tychże autorstwa Pana Krzysztofa Spadły mimo nielicznych wad naprawdę mnie wciągnął i oczarował. Dlatego też postanowiłam sięgnąć po długo przetrzymaną książkę Mariusza Zielke.

„Czyż aksamit krwawego poranka nie jest najpiękniejszą z barw?”

Motywem przewodnim wszystkich nowel jest miłość. W każdym opowiadaniu występuje w innej formie, ma różne natężenie i obiekt atencji. Niekiedy miłość odmienia życie na lepsze, jednak ten aspekt nie jest obiektem zainteresowań pisarza. Za to poświęca cała swoją uwagę uczuciu, które spycha w otchłań, jest katalizatorem zbrodni, obezwładnia i wciąga jak ruchome piaski. Można by pomyśleć, że miłość jest już tak wyświechtanym tematem książek, że nic nowego na jej temat stworzyć nie można. Błąd! Autor ma dryg do tworzenia zajmujących historii. Fabuły niejednokrotnie mnie zadziwiły. Są niebanalne. Aż do przesady…Fabuła mimo iż nie jest fantastyczna to jest mało realna. Podczas czytania tej książki miałam wręcz uniesioną jedną brew i pytanie na ustach „Doprawdy Panie Autorze?”

„Największą księgą antykościelną jest podręcznik do fizyki.”

Miłość i zbrodnia przeplatają się na każdym kroku, okraszone sporą dawką tajemniczości i nawarstwiających się zagadek. Pan Zielke odchodzi jak najdalej od koncepcji romantycznej, cukierkowej miłości. Ten zbiór jest nie o tym…

„Bo moje szaleństwo wyznacza moją wielkość.”

Okładka obiecuje mocne, ostre teksty. Oczekiwałam opowiadań, które złamią wszelkie literackie normy. I tych uczuć mi zabrakło. Coś, co rozpali mnie jak papryczka chili z obwoluty książki. Czy tak się stało? Nie. Może to wina krótkiej formy, a może samego pisarza, ale akcja jak od linijki zdąża, czym prędzej do punktu kulminacyjnego każdego z opowiadań. Brak miejsca na budowania napięcia, brak niepokoju. Przecież tam dokonywały się zbrodnie! Z miłości! A ja, ani przez sekundę nie odczułam podniecenia, ni ciężaru tajemnicy. Bardzo tego żałuję, bo przez ten wszechogarniający brak emocji, opowiadania te zostały zmarnowane.

Postacie dość przeciętne. Niezbyt pogłębione portrety psychologiczne (jakby to było możliwe w tak krótkiej formie). Bohaterowie zostali zdefiniowani przez swoje czyny, a nie słowa autora. Myślę, że mimo wszystko nie jest z nimi najgorzej. Poniekąd to dobrze, jednak z drugiej strony zostały one bezlitośnie spłycone, ledwie naszkicowane. Jakby autor wykreował w swojej wyobraźni wydarzenia, a bohaterów już nie.

Mam nieodparte odczucie niewykorzystanych historii. Gdyby te opowiadania dopracować, a może nawet stworzyć z każdej z nich powieść, byłoby znacznie lepiej. A tak mamy suche wydarzenia bez emocji i bohaterów z prawdziwego zdarzenia. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że autor się nie przyłożył…

Myślę jednak, że Zielke nie jest dla mnie jeszcze stracony i kiedyś sięgnę po jakąś jego książkę.