Szczelina recenzja

Utwierdziłam się w przekonaniu, że horror to nie jest to, co lubię najbardziej. Być może ten horror, możliwe jednak, że cały gatunek literacki. Bardzo ciężko mi było przebrnąć przez narrację, nie mogłam znieść głównego bohatera, byłam raczej znudzona niż zainteresowana, a na pewno nie byłam przestraszona. Strasznie długi, rozwlekły wstęp, na koniec trochę akcji i żadnego BOOM, żadnego WOW, tylko ulga, że już się skończyło. Zaznaczam jednak, że nie jestem fanką horrorów, znawcom gatunku prawdopodobnie przypadnie do gustu, „Szczelina” zbiera przecież ogrom pozytywnych recenzji i zdobyła najważniejszą słowacką nagrodę literacką ANASOFT LITERA w kategorii Nagroda Czytelników. Tak wielu czytelników nie może się mylić, ja po prostu wyłamuję się ze schematu 😊
Józef Karika jest jednym z najpopularniejszych słowackich autorów. W „Szczelinie” zmierza się z legendą Trybecza. Wpiszcie sobie w wyszukiwarkę nazwę Trybecz i zobaczycie, że to, o czy autor nam opowiada w swojej książce, ma odzwierciedlenie w rzeczywistości. O Trybeczu krąży sporo legend, nazywany jest słowackim trójkątem bermudzkim, giną w nim ludzie, niektórzy się odnajdują, niektórzy pozostają zaginieni do dziś. Ci, którzy z pogórza trybeckiego wrócili, już nigdy nie będą tacy sami, niektórzy kończą w zamkniętych zakładach psychiatrycznych.
Na legendę Trybecza przypadkiem natrafia Igor, świeżo upieczony magister pracujący jako robotnik przy rozbiórce starego budynku, w którym wcześniej znajdował się zakład psychiatryczny. Igor jest blogerem, dla lajków, komentarzy i udostępnień jest gotów zrobić wiele. Natrafiając na stary sejf, postanawia za wszelką cenę go otworzyć i zbadać jego zawartość. Jakież było jego zdziwienie, kiedy po otwarciu sejfu znajduje tylko kilka zapisków lekarza z terapii jednego z pacjentów, niejakiego Waltera Fischera, i płyt z nagraniami sesji. Początkowe rozczarowanie szybko zmienia się w obsesję i doprowadza do tragicznego końca.
Pomysł na książkę rewelacyjny, autor spowodował, że wpisałam sobie Trybecz na listę miejsc, które chciałabym zobaczyć. Na wszelki wypadek jednak, jeśli to mi się uda, pojadę tam latem. Wolę wykluczyć przypadkowe zaginięcie w lesie w miesiącach, kiedy to się ponoć zdarza najczęściej, czyli od grudnia do marca 😊
Nie skreślajcie tej książki, tylko dlatego, że ja nie zapałałam do niej wielkim entuzjazmem. Dajcie jej szansę i przekonajcie się, czy Trybecz Was przerazi.