Moje rozstania z Laurą Dean recenzja

Angielski tytuł tego komiksu – Laura Dean Keeps Breaking Up With Me (Laura Dean wciąż ze mną zrywa) – jest moim zdaniem bardziej adekwatny, niż jego oficjalne polskie tłumaczenie. ,,Moje rozstania...'' w tytule sugerują, jakby to było coś spokojnego, dojrzałego, przemyślanego – to rozstanie.

Tymczasem Laura rzuca Freddie wedle swojego kaprysu. Poszły razem na imprezę, ale Laurze wpadła w oko inna dziewczyna? Nie ma sprawy, Freddie, kochanie, zapomnij, że jesteśmy razem.

Z kolei Freddie, jak każda zakochana i naiwna (nie bez powodu mówi się, że ,,miłość jest ślepa'') nastolatka jest na każde skinienie i zawołanie Laury. Bo wiecie, może tym razem będzie inaczej? Może tym razem Laura doceni to, że Freddie tak bardzo ją kocha i tak dużo jest w stanie dla niej poświęcić? Może wszystko się już ułoży i będzie normalnie, i przewidywalnie, i spokojnie, i tak jak powinno być?

Sama fabuła jest dość naiwna i momentami może być irytująca. Szczególnie dla dorosłego czytelnika, który stoi z boki i widzi, i wie lepiej, że z tego związku Laury i Freddie naprawdę nic nie będzie. I że jest on dla Freddie toksyczny.

Jednak to, co może być odbierane jako wada tej historii stanowi również jej siłę. Oto bowiem dostajemy opowieść o związku-rollercoasterze, w którym para schodzi się i rozchodzi. W którym jedna osoba rani drugą, a ta druga osoba jej wybacza. Bez końca i bez końca, licząc na to, że się zmieni.

Ale ta cudowna zmiana nie następuje, bo nie może nastąpić, skoro Laura nie widzi, że robi coś złego.

Ta cudowna zmiana nie następuje i Freddie postanawia zawalczyć o siebie i zacząć żyć własnym życiem.

WRESZCIE nastolatki dostają prawdziwie pozytywny wzorzec postępowania w takich sytuacjach. WRESZCIE dostają historię w której główna bohaterka mówi w pewnym momencie ,,dość'' i stawia granicę, już nie godzi się na związek-nie-związek, już nie łyka kłamstw Laury jak młody pelikan. Co więcej, Freddie bierze sprawy w swoje ręce, a zrobiwszy to, nie zmienia zdania tylko dlatego, że Laurze może być smutno.

Już choćby z tego powodu komiks duetu Tamaki - Valero-O'Connell jest tak ważny.

Na koniec wspomnę o kresce, która jest dość specyficzna. Styl rysunków Valero-O'Connell kojarzy mi się z połączeniem klasycznego komiksu z mangą i chociaż jest w nim coś, co przyciąga wzrok i uwagę czytelnika, to nie jestem do końca pewna czy mi się podoba. Na pewno byłoby o wiele lepiej, gdyby różowe akcenty pojawiające się w komiksie – który utrzymany jest w odcieniach szarości – służyły podkreśleniu jakiegoś ważnego szczegółu, czegoś, co może zostać łatwo przeoczone przez odbiorcę.

Ale, jak wiadomo, to jest już kwestia gustu i o tym, czy strona graficzna ,,Moich rozstań z Laurą Dean'' jest dla Was musicie rozsądzić sami.