Poradnik optymistki na czas złamanego serca recenzja

Nie każda historia miłosna jest bajką. Czasem to skomplikowany taniec między bólem a nadzieją, stratą a ponownym odnalezieniem. Jennifer Hartmann w „Poradniku optymistki na czas złamanego serca” udowadnia, że miłość nie zawsze przychodzi w lekkiej, cukierkowej formie… Czasem jest trudna, pełna niedomówień i wymaga cierpliwości. Ale jeśli coś jest warte walki, to właśnie ona.

Lucy Hope to promień słońca, który rozświetla nawet najciemniejsze zakamarki przeszłości. Po latach nieobecności wraca do rodzinnego miasteczka, a wraz z nim – do wspomnień, które boleśnie ukształtowały jej serce. Decyzja o zakupie domu, w którym dorastała jej niegdyś najlepsza przyjaciółka, wydaje się impulsem, ale w rzeczywistości to krok ku przyszłości. Przeszłość czeka tam na nią w postaci Cala – jej dawnego przyjaciela, który kiedyś był ciepłem i uśmiechem, a dziś jest cieniem samego siebie.

Cal to mężczyzna z tatuażami i duszą noszącą ślady dawnych ran. Mrukliwy, zamknięty w sobie, dystansujący się od wszystkiego, co może go zranić, a jednak wciąż obecny w życiu Lucy. To klasyczne, ale cudownie poprowadzone grumpy & sunshine, gdzie ona jest światłem, a on burzowym niebem, które nie pozwala się przebić promieniom słońca. Ich relacja to powolne docieranie się, ostrożne stąpanie po emocjach i wzajemne odkrywanie, że nawet w największej ciemności można odnaleźć blask.

Hartmann buduje tę historię z niesamowitą subtelnością, przeplatając teraźniejszość z przeszłością. Narracja pierwszoosobowa Lucy pozwala nam zbliżyć się do jej myśli, śmiechu i smutków, a pojedynczy rozdział z perspektywy Cala tylko podsyca pragnienie, by wiedzieć o nim więcej. Żałoba, druga szansa, niewypowiedziane tajemnice – to wszystko splata się w opowieść, która wciąga od pierwszej strony i zostaje w sercu na długo.

To romans, jakiego się nie spodziewacie. To historia miłości, która nie biegnie prosto do finału, lecz kluczy, zatrzymuje się i cofa, by ponownie próbuje odnaleźć właściwą ścieżkę. To również opowieść o odnajdywaniu siebie, o przebaczeniu, sobie i innym, oraz o tym, że czasem najtrudniejszą walką jest ta, którą toczymy z własnym sercem.

A jeśli martwicie się, że książka pozostawi Was z pustką po jej zakończeniu – nie obawiajcie się. To dopiero pierwszy tom dylogii Heartsong, a druga część mam nadzieję, że dostarczy nam jeszcze więcej emocji.

Dajcie się porwać tej opowieści! Pozwólcie sobie na śmiech, na łzy, na zatracenie się w historii, która jest jak muzyka – pełna wysokich i niskich tonów, ale zawsze piękna 🩷.

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od @wydawnictwopapieroweserca (współpraca reklamowa) 🩷.